بر اهل خرد بايسته است که تلاش و کوشش خويش را در مسير تکامل و پيشرفت به کار گيرد. بايد همت و توان استاد بر اين مسير باشد که دانش پژوه را آگاه به مسائل زمان وي پرورش دهد و تا پايان عمر بر شاگردان خويش به مهرباني رفتار نمايد؛ همچنانکه شيوه ي تمامي دانشوران جهان بر همين روش بوده است.

و سزاوار است که دانشجو با کسي ستيزه جوئي ننمايد. زيرا که سبب اتلاف وقت او مي گردد و از سوي ديگر نيکوکار به پاداش نيک کرداري و گنهکار به سزاي زشت کاري خويش خواهد رسيد. گفته اند:

عَلَيکَ أن تَشتَغِلَ بِمَصالِحِ نَفسِکَ لابِقَهرِ عَدُوِکَ. فإذا أقَمتَ بِمَصالِحِ نَفسِکَ تَضمُنُ بِذلِکِ قَهرَ عَدُوِّکَ؛
بر تو باد به پرداختن به نيکوسازي نفس خويش نه ستيز با دشمنت، چه آنکه هر گاه به اصلاح نفس خويش پرداختي کردار تو، پيروزي بر دشمن را نيز به دنبال خواهد آورد.
[لذا گفته اند] از ستيزه و دشمني بپرهيزيد که باعث رسوايي و از دست دادن وقت و فرصت مي گردد.

بر شما باد شکيبايي در مشکلات به ويژه مشکلاتي که از جانب بي خردان ايجاد شود. و از بدگماني نسبت به شخص مؤمن و بارورمند دوري جوئيد. چه، اين عمل اصل و ريشه ي همه ي دشمني هاست و بنابر فرمايش معصوم عليه السلام اين عمل حرام است. چنانکه گفته اند: 

ظَنُّوُا بِالمُؤمنينَ خَيراً؛
نسبت به مؤمنان همواره خوش گمان و خوش بين باشيد.
و اين عمل و کردار از نيّت فرد ايجاد مي شود.(1)

پانوشت :
(1) آداب المتعلّمين، (خواجه نصيرالدين طوسي) ، ص109، مترجم باقر غباري