«كفالت» آن است كه انسان ضامن شود كه هر وقت طلبكار، بدهكار را بخواهد، او را تحويل دهد؛ همچنين است اگر كسى بر ديگرى حقّى داشته باشد يا ادّعاى حقّى كند كه دعواى او قابل قبول باشد. و انسان ضامن شود كه هر وقت صاحب حق يا مدّعى، طرف را بخواهد او را تحويل دهد، اين عمل را «كفالت» و به كسى كه اين طور ضامن مى شود «كفيل» مى گويند.

(مسئله 542) كفيل بايد مكلّف و عاقل باشد و او را در كفالت، مجبور نكرده باشند و بتواند كسى را كه كفيل او شده، حاضر نمايد.

(مسئله 543) هفت چيز، كفالت را به هم مى زند:

1. كفيلْ بدهكار را تحويل طلبكار بدهد؛

2. طلب طلبكار داده شود؛

3. طلبكار از طلب خود گذشت نمايد؛

4. بدهكار بميرد؛

5. طلبكار، كفيل را از كفالت آزاد كند؛

6. كفيل بميرد؛

7. كسى كه صاحب حق است، به وسيله حواله يا طور ديگرى، حقّ خود را به ديگرى واگذار نمايد.

(مسئله 544) اگر كسى به زور، بدهكار را از دست طلبكار رها كند، بايد او را به طلبكار تحويل دهد.

(س 545) آيا در عقد كفالت مى توان شرط نمود كه در صورت ناتوانى كفيل از احضار، كفالت كننده هيچ مسئوليتى نداشته باشد و در نتيجه، موظّف نباشد كه دِين مكفول را پرداخت نمايد؟

ج ـ شرط خلاف مقتضاى عقد است و صحيح نيست. 17/6/75