(مسئله 270) لازم نيست كه انسان، نيّت روزه را از قلب خود بگذراند يا مثلا بگويد: «فردا را روزه مى گيرم»؛ بلكه همين قدر كه بنا دارد براى انجام فرمان خداوند عالم، از اذان صبح تا غروب آفتاب، كارى كه روزه را باطل مى كند، انجام ندهد، كافى است و براى آنكه يقين كند تمام اين مدت را روزه بوده، بايد مقدارى پيش از اذان صبح و مقدارى هم بعد از غروب آفتاب، از انجام دادن كارى كه روزه را باطل مى كند، خوددارى نمايد. همين سنّت حسنه اى كه مسلمانان سحرهاى ماه رمضان، براى سحرى خوردن بيدار مى شوند، در نيّتْ كفايت مى كند؛ بلكه همين كه انسان در روز قبل به فكر روزه گرفتن فرداست، در نيّت كفايت مى كند، گرچه سحر هم بيدار نشود. خلاصه، نيّت روزه و عبادتها، مثل نيّت در همه اعمال است كه انسان انجام مى دهد، تنها در روزه و بقيّه عبادات بايد انگيزه، خدا و اطاعت از فرمان او باشد، يعنى قربةً الى الله روزه بگيرد.

(مسئله 271) انسان مى تواند در هرشب از ماه رمضان براى روزه فرداى آن نيّت كند، و بهتر است كه شب اول ماه هم نيّت روزه همه ماه را بنمايد.

(مسئله 272) اگر بيمار پيش از ظهر در ماه رمضان بهبود يابد و از اذان صبح تا آن وقت، كارى كه روزه را باطل مى كند، انجام نداده باشد، بايد نيّت روزه كند و آن روز را روزه بگيرد، و چنانچه بعد از ظهر بهبود يابد، روزه آن روز بر او واجب نيست.

(مسئله 273) روزى را كه انسان شك دارد آخر ماه شعبان است يا اول ماه رمضان، واجب نيست روزه بگيرد و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى تواند نيّت روزه رمضان كند؛ ولى اگر نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد، چنانچه بعد معلوم شود كه در رمضان بوده، از رمضان حساب مى شود.

(س 274) شخصى يادش نيست كه نيّت روزه كرده يا نه و روزه اش را با شكّ و ترديد در صحّت و عدم صحّت كامل كرده، آيا اين روزه صحيح است يا خير؟

ج ـ همين كه سحرى خورده و مى خواسته روزه بگيرد، نيّت روزه است، چون لزومى ندارد كه نيّت به زبان جارى شود، يا از قلب گذرانده شود. 4/10/75