1ـ روایت از امام باقر(ع):

إنّ الله عزّوجلّ نصب علیاً علماً بینه و بین خلقه، فمن عرفه کان مؤمناً، و من أنکره کان کافراً، و من جهله کان ضالّاً؛[1]

همانا خدای عزّوجل علی(ع) را به عنوان نشانه‌ای بین خود و بندگانش قرار داد، پس هر که او را شناخت مؤمن است و هر که او را منکر شد، کافر است و هر که او را نشناخت گمراه است.

2ـ روایت دیگری از امام باقر(ع):

إنّ علیاً(ع) باب فتحه الله، فمن دخله کان مؤمناً و من خرج منه کان کافراً، و من لم یدخل فیه و لم یخرج منه کان في الطبقة الذین قال الله تبارک و تعالی فیهم المشیئة؛[2]

همانا علی(ع) دری است که خداوند عزّوجل باز کرده است، پس هر که داخل آن شد، مؤمن است و هر که از او خارج شد، کافر است و اگر کسی به آن داخل نشد و از آن خارج هم نشد، او در آن گروهی است که خدای تبارک و تعالی درباره آنها فرموده: در باب ایشان مشیت (قصدی) است.

3ـ روایت از امام صادق(ع):

من عرفنا کان مؤمناً، و من أنکرنا کان کافراً، و من لم یعرفنا و لم ینکرنا کان ضالّاً حتّی یرجع إلی الهدی الذی افترض الله علیه من طاعتنا الواجبه. فإن یمت علی ضلالته یفعل الله به ما یشاء؛[3]

هر کس ما را شناخت مؤمن است و هر که ما را منکر شد، کافر است و هر که ما را نشناخت و انکار هم نکرد گمراه است، تا این‌که به هدایتی که خداوند بر آنها واجب کرده برگردد که عبارت است از اطاعت ما. پس اگر بر گمراهی خود بمیرد خداوند با او هر چه خواهد، رفتار کند.

مرحوم بحرانی(ره) می‌گوید: به این مضمون، روایات زیادی وجود دارد.

----------

[1]. وسائل الشیعة 28: 353، کتاب الحدود، أبواب حدّ المرتد، باب 10، حدیث 48.

[2]. همان، حدیث 49.

[3]. الکافی 1: 188، حدیث 12.