حکومت‌ها و جوامع در عصر جدید مستقل و منقطع نیستند و بلکه عضوی از جامعه جهانی به حساب می‌آیند. آنچه کشورهای جهان را به‌هم پیوند می‌دهد، عضویت در سازمان‌ها و معاهده‌های بین المللی است.

با عضویت در سازمان‌ها و پذیرش معاهده‌های بین‌المللی، تعهداتی برای اعضا به‌وجود می‌آورد. اعلامیه جهانی حقوق بشر به‌عنوان یک سند مورد پذیرش همه کشورها و ملت‌ها، نگاه و ایده نوعی را در زمینه‌های مختلف پدید آورد که در زمینه اجتماعی، سیاسی و قانون‌گذاری، تأثیر‌گذار می‌باشد. اعلامیه جهانی حقوق بشر در ۱۰ دسامبر 1948 میلادی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد است.

اعلامیه مذکور شامل سی ماده است که به تشریح دیدگاه سازمان ملل متحد در مورد حقوق بشر می‌پردازد. مفاد این اعلامیه، حقوق بنیادی مدنی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی‌ای را که تمامی ابنای بشر در هر کشوری باید از آن برخوردار باشند را مشخص کرده ‌است. لایحه جهانی حقوق بشر از اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق بین ‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و میثاق بین ‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و دو پروتکل انتخابی آن تشکیل شده است.

اعلامیه جهانی حقوق بشر مورد تأیید عقلاست و گرچه برخی از بندهای آن قابل نقد و مناقشه می‌باشد. همان‌گونه که در نظام قانون‌گذاری این اعلامیه و ملحقات آن مورد توجه می‌‌باشد، دسته‌ای از اندیشمندان و فقها در اجتهادات خود به این سند توجه دارند.