اما سیّدنا ‌الاستاذ (س) بحث بیع المصحف؛ «نقل المصحف الی غیر مسلم» را در سال 1332 یا 1333 شمسی در مکاسب محرّمه[1] داشتند که مشهور فقها نسبت به این موضوع قائل به حرمت شده‌اند. امام (س) در مقابل این شهرت بین فقها، با این‌ که کاملاً فقه سنتی و روش مشایخ عظام را به فرموده خودش رعایت می‌کرد، می‌فرماید نقل قرآن به غیر مسلمانان و کفار نه تنها حرام نیست، بلکه بعضی اوقات مستحبّ و بالاتر، بعضی وقت‌ها هم، واجب است.

ببینید تفاوت رَه از کجا تا به کجاست. حرفی که ایشان در آن‎جا مطرح می‌کند، استدلال روایی ندارد؛ استدلال‌های فقها هم درایی است.

ایشان یک استدلال درایی ـ به تقریبٍ منّی و به ترجمه آزاد ـ دارد که می‌فرماید با این حرمتی که فقها نسبت به نقل المصحف الی غیر مسلم قائل شده‌اند، اگر غیر مسلمانی می‌خواهد مسلمان شود و بگوید برنامه‌هایتان را بگویید، چه می‌کنیم؟! می‌گوییم آن روبرو بایست، قرآن را این‌جا می‌گذاریم، شما هم از آن دور، دوربین بینداز و نگاه کن؛ ولی نزدیک این کتاب نیا!!

قاعدتاً آن غیر مسلمان خواهد گفت این چه برنامه‌ای است که من از دوربین باید نگاه کنم. من می‌خواهم قرآن را داشته باشم تا مطالعه کنم.

امام (س) می‌گوید پیغمبر که برای دعوت به اسلام آمده و شما هم که می‌خواهید دعوت به اسلام کنید، چرا برنامه اسلام را به دستشان نمی‌دهید؟ برنامه را به دستشان بدهید تا آن برنامه‌ها را مطالعه کنند و اگر شبهه‌ای برای آن‌ها پیش آمد، شما جوابش را بدهید.

------------

[1]. امام خمینی، المکاسب المحرّمة، ج 1، ص 234 – 227.