از خصوصيات تدريسي اين استاد پرتلاش، مطالعه و تعطيل نکردن جلسات درس بوده است. با اين که استاد سال هاي مديدي از دهه هاي1340 و 1350 را پايان هر هفته براي تبليغ و وعظ و خطابه به تهران مي رفتند، ولي در عين حال، هيچگاه درس ايشان در اولين روز هفته تعطيل نشد. گفتار آيت الله ناظم زاده قمي در اين رابطه خواندني است. ايشان مي گويد:

«گاهي مي ديدم تشريف مي بردند کتابخانه ي مدرسه فيضيه مطالعه مي کردند، مخصوصاً در روزهاي پنجشنبه و شب هاي جمعه. ايشان مطالعه مي کردند و مي گفتند: ما بايد برويم تهران، منبر داريم. ـ سال 1345 يا 1346 بود ـ ... آن وقت ايشان روزهاي جمعه را به تهران مي رفتند... .

چيزي که براي من قابل توجّه بود و شايد گاهي براي من هم انگيزه مي شد که اين مسايل را رعايت کنم و براي من مهم بود اين که ايشان با همان تعطيلي کمي که قبلاً حوزه داشت، تلاش مي کردند که درس تعطيل نشود، و من يادم هست که ايشان نوعاً شب هاي شنبه را در تهران بودند، براي منبر و تبليغ. با اين که شرايط رفت و آمد و وسيله ي نقليه و جاده مثل حالا نبود، ولي در عين حال ايشان هميشه شنبه ها کلاسش برقرار بود. يعني ايشان تلاش مي کردند شب هاي شنبه را هرجور مانده تا نزديک نصف شب و بعد نيمه شب هم به قم تشريف بياورند ... ولي کلاس را تعطيل نکنند و خب اين توفيقي بود براي ما که از محضرشان استفاده کرديم ...».[25]

يکي ديگر از شاگردان معظّم له در دهه ي 1350 شمسي پيرامون جديّت ايشان در تدريس و مطالعه مي گويد:

«ايشان شب هاي جمعه براي منبر تشريف مي بردند تهران. من هم آن زمان با ايشان مي رفتم. ايشان خيلي سختي مي کشيدند. يعني واقعاً وسايل ترافيکي فعلي نبود و من يادم هست که شب هايي مي شد که مثلاً چهار بعد از نصفه شب ما از تهران مي رسيديم، نزديک اذان صبح يا سه بعد نيمه شب، من مي گرفتم مي خوابيدم، يعني چون ديروقت بود نمي رفتم مزاحم زن و بچه ي خودم بشوم. ايشان بندة خدا، مي نشست و چراغ را روشن مي کرد. يادم هست تا صبح مطالعه مي کرد که صبح مي خواهند تشريف بياورند درس، آمادگي داشته باشند ...».[26]

اين ويژگي ها و امتيازات استاد معظّم باعث گرديد تا طلاب بسياري در طول دوره هاي مختلفِ تدريس ايشان، در درس او شرکت نمايند و از خرمن علم و فکر او بهره مند گردند.