بسياري از جهات و امتيازات متعاليِ علمي، اخلاقي و تربيتي در حضرت امام جمع شده بود. اين ويژگي ها سبب گرديد تا شاگردان زيادي در حلقه هاي مختلف دروس ايشان حضور پيدا کنند و امام نيز در تربيت و پرورش استعدادها و انتقال اندوخته هاي خود به آنان از هيچ تلاشي دريغ ننمايند. کثرت بزرگان و علمايي که از محضر ايشان استفاده نمودند به گونه اي بود که حضرت امام نه در اصل نهضت و مبارزه عليه طاغوت و نه پس از آن، هيچ گاه اطرافش از ياران و علاقه مندان باوفايش خالي نبود و اين خود نعمتي بود که خداوند تبارک وتعالي به او عنايت فرمود. پس از پيروزي انقلاب اسلامي نيز، براي واگذاري مسئوليت ها و امور کشور به افراد لايق و توانمند کمترين مشکلي وجود نداشت و حضرت امام، پس از آن همه ي ترورهاي کورِ شخصيت هاي کشوري، به راحتي توانستند برنامه هاي انقلاب را با چينش و سپردن ادارة امور به افراد ديگر دنبال کنند و راه و روش خود را در رهبري و هدايت مردم و جامعه استحکام ببخشند.

«... در مسايل علمي، امام هيچ وقت اين گونه نبود که به کسي اجازه حرف زدن ندهد. نظرياتي که مي داد، حتي رساله اي را که نوشته بود، با ايشان صحبت مي شد و ايشان جواب مي داد و جواب هم قانع کننده بود. همان طور که در درسش اين چنين بود. هيچ گاه به نظرية خودش و به آن چه که خودش مي فرمود مغرور نبود، بلکه زمينه و فضا را براي سخن گفتن و اشکال کردن شاگردان فراهم مي کرد. ... در تربيت شاگردان و رشد دادن افراد، خيلي امام بزرگوار بود.

يک روزي امام در مسجد اعظم که تدريس مي فرمودند، بحثي را مطرح کردند، من شبهه ايي به ذهنم آمد، وقت گذشته بود، بعد از درس، ايشان سريع رفتند.

من هم رفتم منزل ايشان، سؤال را نوشتم و خدمتشان دادم، نوشته را خواند و کنار گذاشت و جواب نداد. از منزل بيرون آمدم، به اخوي (آيت الله حاج شيخ حسن صانعي) گفتم: امام امروز جواب شبهه ي ما را نداد. گفت: خيلي توقع داري. صبية امام بيمارستان بستري است و پزشکان تقريباً قطع اميد کردند، طبيعي است که حواس امام به جريان صبيه اش باشد. ـ البته امام در جريان مريضي صبيه اش براي شفاي او در منزل اخوي ختم(أَمَّن يُجِيبُ) گرفتند و مرحوم قاضي را دعوت کردند و طلبه ها را هم مهمان کردند. به هر حال وضع خوب شد. ـ فردايش قبل از اين که درس را شروع کند، فرمود: فلاني ديروز اشکالي نوشته و به من داد، منتها من ديروز در اثر گرفتاري هاي خاصّي که داشتم جواب ندادم، معذرت مي خواهم و الآن جواب مي دهم و وارد بحث شدند و مفصّل جواب دادند.

ببينيد، اين خيلي بزرگواري است و در تربيت افراد نيز خيلي مؤثّر است. ... ما که در درس خدمت امام مي رفتيم پس از کلاس؛ چه در فقه اش و چه در اصولش، دنبال سر امام راه مي افتاديم، در همان کوچه هايي که به طرف منزل ايشان منتهي مي شد، با ايشان مي رفتيم و شبهات خود را مطرح مي کرديم. امام يک بار هم نشد بفرمايد: چرا دنبال من راه مي اُفتي؟ ما مي رفتيم و مسايل را مي پرسيديم و جواب مي داد و هيچ وقت روترش نمي کرد.[14] امام به سؤالات شاگردان توجّه و عنايت داشت».[15]