شرط اصلي در حجّت بودن يک روايت، علم به سند، و انتساب روايت به امام معصوم(ع) است. در اين مقطوعه اوّلاً معلوم نيست که اين کلام، روايت از معصوم‌(ع) است يا درايت و فتواي ابن اذينه و يا فتواي يکي دیگر از محدّثين. بر فرض بگوييم: اين روايت از معصوم(ع) است با این حال، چون نمي‌دانيم واسطه‌ی بين ابن اذینه و معصوم(ع) ثقه بوده است ـ مانند روايتي که ايشان از فضلای خمسه ثقه[86] نقل کرده است ـ حکم به حجیّت آن نمی‌توان داد؛ برای اینکه ابن اذنیه از غیر ثقات خمسه نیز نقل روایت دارد که برای ما وثاقت آنان مجهول است. بنابراين، با عدم شناخت واسطه در سلسله‌ی سند، حکم به ضعف روايت و حجّت نبودن آن می‌شود؛ چون در حجیّت روایات، علم و اطمینان به سند لازم است و شک و تردید، روایات را از حجّت بودن، ساقط می‌کند‌.

----------------------------------
[85]. جهت آگاهي بيشتر رجوع شود به: فقه الثقلين (کتاب الإرث)، ج 2، ص 359.
[86]. ر .ک: وسائل الشيعه،ج 26، ص 207، باب 6، ح 5.