الف: عرف صحيح: عرفى است که با قانون و نصوص شرع مخالفت و معارضتى نداشته باشد و با انجام آن مصلحتى فوت و يا مفسده‌اى جلب نگردد. اين گونه عرف، که آن را عرف صحيح و عادلانه مى‌نامند، موافق با مصالح واقعى مردم و مؤثر در زندگى حقوقى آنان است.[1] برخى از دانشمندان بين عرف صحيح و سيره عقلا تفاوتى قايل نبوده و آن دو را يکى مى‌پندارند.[2]

ب: عرف فاسد: عرفى است که با شريعت و قانون مخالف بوده و با آن سازگارى ندارد و موجب گمراهى و ترويج فساد و تباهى مى‌گردد. اگرچه‌اين عرف بين مردم رايج و متعارف باشد، اما چون فاسد است مورد قبول و پذيرش نيست.[3]

--------------------------------------------------------------------------------

[1]ـ المدخل الفقهي العام، ص 51‌، 555؛ الاُصول العامة للفقه المقارن، ص 421؛ مجموعة بحوث فقهية، ص 26.

[2]ـ مبادى فقه و اصول، ص 224.

[3]ـ المدخل الفقهي العام، ص 51‌، 555؛ الاُصول العامة للفقه المقارن، ص 421؛ مجموعة بحوث فقهية، ص 26.