يک سلسله از قواعد بين فقهى و اصولى بودن مشترکند؛ به عبارت ديگر هم در طريق استنباط و واسطه براى به دست آوردن حکم قرار مىگيرند و هم کلى هستند که قابل تطبيق بر مصاديق و جزئيات خود هستند.