اشكال ديگرى در خصوص اين گونه جمع نمودن بين روايات باب، در سرائر[1]و مسالك[2] و روضه[3] و مجمع[4] و ديگر كتب نقل شده است به اين بيان كه:

«سؤال مذكور در روايت با صيغه ماضى است كه با حضور امام(عليه السلام)و امكانِ دفعِ مازاد از ارث به ايشان، حمل آن به سؤال از زمان غيبت ـ كه بيش از صد و پنجاه سال بعد اتفاق خواهد افتاد ـ بسيار بعيد به نظر مى رسد».

در پاسخ بايد بگوييم كه سؤال نمودن شخصيتى مانند أبى بصير ليث مرادى ـ كه در زمره بزرگان فقها و محدثان است ـ از موارد فرضى و احكام مسائلى كه در زمان هاى آينده پيش خواهد آمد، بعيد نيست; بلكه بعيد و دور از نظر، آن است كه فقيه بزرگى چون ابوبصير سؤالات خود را محدود و محصور به زمان خود و زمان حضور امام(عليه السلام) نمايد.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. السرائر، ج 3، ص 243.

[2]. مسالك الأفهام، ج 13، ص 75.

[3]. الروضة البهيّه، ج 2، ص 306.

[4]. مجمع الفائدة و البرهان، ج 11، ص 434.