حضرت سيّد الشهداء(عليه السلام) درواپسين روز عرفه در عرفات با گروهى از اهل بيت و فرزندان و شيعيان از خيمه بيرون آمدند و با نهايت تذلّل و خشوع در جانب چپ كوه ايستادند و روى مبارك را به سوى كعبه گردانيدند و دستها را برابر رو برداشتند ـ مانند كسى كه طعام طلبد ـ و اين دعا را خواندند:

«اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذى لَيْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ، وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ، وَلا كَصُنْعِهِ صُنْعُ***سپاس خدايى را سزاست كه نيست براى قضايش جلوگيرى و نه از عطايش مانعى چون صنع او صنع صانعى

صانِع، وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ، فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ، وَاَتْقَنَ بِحِكْمَتِهِ الصَّنائِعَ،***نمى باشد واوست جواد وسعت دهنده پديد آورده اجناس پديد شده ها را استوار نمودى به حكمت خود مصنوعات را

لا تَخْفى عَلَيْهِ الطَّلايِـعُ، وَلا تَضيعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ، جازى كُلِّ صانِع، وَرائِشُ***نهان نيست بر او رشته هاى پيش قراول و ضايع نگردد نزد او امانت ها پاداش دهنده هركارگر و فراهم كن

كُلِّ قانع، وَراحِمُ كُلِّ ضارِع، وَمُنْزِلُ الْمَنافِعِ، وَالْكِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ***زندگى هر قانع و مهربان بر هر نالان و تضرّع كننده نازل كننده همه سودها و منافع و كتاب جامع

السّاطِعِ، وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ، وَلِلْكُرُباتِ دافِعٌ، وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ،***درخشان و شنواى دعا گويان و دافع گرفتارى ها و بالا برنده درجات

وَلِلْجَبابِرَةِ قامِعٌ، فَلا اِلهَ غَيْرُهُ وَلا شَىْءَ يَعْدِلُهُ، وَلَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ، وَهُوَ***و ريشه كن جباران پس نيست معبود به حقى جز او ونيست چيزى برابرش و نيست بمانندش چيزى و اوست شنوا

السَّميعُ الْبَصيرُ اللَّطيفُ الْخَبيرُ، وَهُوَ عَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ، اَللّهُمَّ اِنّى اَرْغَبُ***و بينا لطيف و آگاه و او بر هر چيز تواناست خدايا من مشتاق توام

إِلَيْكَ، وَاَشْهَدُ بِالرُّبُوبِيَّةِ لَكَ، مُقِرّاً بِاَنَّكَ رَبّى، وَ اِلَيْكَ مَرَدّى، اِبْتَدَاْتَنى***و گواهم به ربوبيّت تو معترفم كه تو پروركار منى و به درگاه تو و بسوى تو بازگشت من است آغاز

بِنِعْمَتِكَ قَبْلَ اَنْ اَكُونَ شَيْئاً مَذْكُوراً، وَخَلَقْتَنى مِنَ التُّرابِ ثُمَّ اَسْكَنْتَنِى***وجودم كردى به نعمت خود پيش از اينكه باشم چيزى در ياد و قابل ذكر آفريدى مرااز خاك و جادادى مرا

الاَْصْلابَ، آمِناً لِرَيْبِ الْمَنُونِ، وَاخْتِلافِ الدُّهُورِ وَالسِّنينَ، فَلَمْ اَزَلْ ظاعِناً***پشت پدرها آسوده وايمنم داشتى از شائبه مرگ و مسير وگردش دوران و آفات سالها و پى درپى و كوچ

مِنْ صُلْب اِلى رَحِم فى تَقادُم مِنَ الاَْيّامِ الْماضِيَةِ وَالْقُرُونِ الْخالِيَةِ، لَمْ***كردم از صلب به سوى رحم در ايام گذشته و قرنهاى گذشته و مرا به جهان نياوردى

تُخْرِجْنى لِرَاْفَتِكَ بى، وَلُطْفِكَ لى، وَاِحْسانِكَ اِلَىَّ فى دَوْلَةِ اَئِمَّةِ الْكُفْرِ،***براى مهر و لطف و احسان خود به من در دوران پيشوايان كفر كه شكستند

الَّذينَ نَقَضُوا عَهْدَكَ، وَكَذَّبُوا رُسُلَكَ، لكِنَّكَ اَخْرَجْتَنى لِلَّذى سَبَقَ لى مِنَ***پيمان بندگى تو را و تكذيب كردند رسولان ترا ولى به مهر خود مرابرآوردى در روزكاريكه به علمت براى

الْهُدَى الَّذى لَهُ يَسَّرْتَنى، وَفيهِ اَنْشَأْتَنى، وَمِنْ قَبْلِ ذلِكَ رَؤُفْتَ بى، بِجَميلِ***راهنمايى من كه ميسركردى برايم و در آن پرورشم دادى و پيش ازآن مهر ورزيدى با من خوش رفتارى

صُنْعِكَ وَسَوابِـغِ نِعَمِكَ، فابْتَدَعْتَ خَلْقى مِنْ مَنِىّ يُمْنى، وَاَسْكَنْتَنى فى***و نعمت شايانت پديد آوردى آفرينشم را از قطره منى كه ريخته شود جايم دادى در

ظُلُمات ثَلاث، بَيْنَ لَحْم وَدَم وَجِلْد، لَمْ تُشْهِدْنى خَلْقى، وَلَمْ تَجْعَلْ اِلَىَّ***سه تاريكى ميان كوشت و خون و پوست و مرا گواه نساختى در خلقتم وكارى از آن به عهده من نگذاشتى

شَيْئاً مِنْ اَمْرى، ثُمَّ اَخْرَجْتَنى لِلَّذى سَبَقَ لى مِنَ الْهُدى اِلَى الدُّنْيا تآمّاً***سپس در آوردى مرا بخاطر آنچه در علمت گذشته بود از هدايتم به دنيا خلقتى تمام

سَوِيّاً، وَحَفِظْتَنى فِى الْمَهْدِ طِفْلاً صَبِيّاً،وَرَزَقْتَنى مِنَ الْغِذآءِ لَبَناً مَرِيّاً،***و درست و نگهداريم كردى در گهواره كودك خردى بودم و روزيم دادى از غذاى شيرگوارا

وَعَطَفْتَ عَلَىَّ قُلُوبَ الْحَواضِنِ، وَكَفَّلْتَنى الاُْمَّهاتِ الرَّواحِمَ، وَكَلاَْتَنى مِنْ***و مهربان كردى بر من دل دايه ها را و كفيلم كردى مادرهاى خويش و حفظم كردى از

طَوارِقِ الْجآنِّ، وَسَلَّمْتَنى مِنَ الزِّيادَةِ وَالنُّقْصانِ، فَتَعالَيْتَ يا رَحيمُ يا***آسيب جنيّان و سالم داشتى از زياد و كاستى برترى تو اى مهربان اى

رَحْمنُ، حتّى اِذَا اسْتَهْلَلْتُ ناطِقاً بِالْكَلامِ، اَتْمَمْتَ عَلَىَّ سَوابغَ الاِْنْعامِ،***بخشنده تا آنكاه كه آغاز سخن كردم و تمام كردى بنعمت خودرا بر من

وَرَبَّيْتَنى زائِداً فى كُلِّ عام، حَتّى إذَا اكْتَمَلَتْ فِطْرَتى، وَاعْتَدَلَتْ مِرَّتى،***به شايانى و پرورشم دادى بفزونى در هرسال تا آنكه كامل كردى؟ و فطرتم را و اعتدال توانم رسيد

اَوْجَبْتَ عَلَىَّ حُجَتَّكَ بِاَن اَلْهَمْتَنى مَعْرِفَتَكَ، وَرَوَّعْتَنى بِعَجائِبِ حِكْمَتِكَ،***لازم آمد بر من حجت تو براى آن كه معرفت خود به من الهام كردى و به هراس اندرم نمودى بعجائب حكمت خويش

وَاَيْقَظْتَنى لِما ذَرَاْتَ فى سَمآئِكَ وَاَرْضِكَ مِنْ بَدائِعِ خَلْقِكَ، وَنَبَّهْتَنى***و بيدارم كردى بدانچه آفريدى در آسمانت و زمينت از نقشه هاى آفرينش و آگاهم ساختى

لِشُكْرِكَ وَذِكْرِكَ، وَاَوجَبْتَ عَلَىَّ طاعَتَكَ وَعِبادَتَكَ، وَفَهَّمْتَنى ما جآءَتْ بِهِ***براى شكر و يا خودت و واجب كردى بر من اطاعت خود را و عبادتت را و فهماندى بر من آنچه رسولانت

رُسُلُكَ، وَيَسَّرْتَ لى تَقَبُّلَ مَرْضاتِكَ، وَمَنَنْتَ عَلَىَّ فى جَميعِ ذلِكَ بِعَونِكَ***آوردند وهمواركردى بر من پذيرش مرضاتت ومنت نهادى بر من در همه اينها به كمك

وَلُطْفِكَ، ثُمَّ اِذْ خَلَقْتَنى مِنْ خَيْرِ الثَّرى، لَمْ تَرْضَ لى يا اِلهى نِعْمَةً دُونَ***و لطف خود سپس چون مرا آفريدى از بهترين خاك و نپسند برايم اى معبودم يك نعمت را فقط بلكه از

اُخرى، وَرَزَقْتَنى مِنْ اَنواعِ الْمَعاشِ، وَصُنُوفِ الرِّياشِ، بِمَنِّكَ الْعَظيمِ***انواع معاشم روزى دادى و اصناف وابزار زندگيم عطا كردى به مَنّ بزرگت وبزرگتر

الاَْعْظَمِ عَلَىَّ، وَاِحْسانِكَ الْقَديمِ اِلَىَّ، حَتّى اِذا اَتْمَمْتَ عَلَىَّ جَميعَ النِّعَمِ،***بر من و احسان ديرين تو به من تاچون هر نعمتى را به من تمام كردى

وَصَرَفْتَ عَنّى كُلَّ النِّقَمِ، لَمْ يَمْنَعْكَ جَهْلى وَجُرْأَتى عَلَيْكَ اَنْ دَلَلْتَنى اِلى ما***و دور ساختى از من تمام رنجها و بلاها را بازنداشت نادانى ودليريم بر تو كه رهبرى كنى مرا به هر چه مرا

يُقَرِّبُنى اِلَيْكَ، وَوَفَّقْتَنى لِما يُزْلِفُنى لَدَيْكَ، فَاِنْ دَعَوْتُكَ اَجَبْتَنى وَاِنْ***به تو نزديك كند توفيقم دهى به هر چه مرا خوش آيند باشد تورا اگر دعايت كردم اجابت كردى و اگر

سَئَلْتُكَ اَعْطَيْتَنى، وَاِنْ اَطَعْتُكَ شَكَرْتَنى، وَاِنْ شَكَرْتُكَ زِدْتَنى، كُلُّ ذلِكَ***از تو خواستم عطايم كردى و اگر فرمانت بردم قدردانى نمودى واگر شكرت بجاى آوردم افزودى همه

اِكْمالٌ لاَِنْعُمِكَ عَلَىَّ، وَاِحْسانِكَ اِلَىَّ، فَسُبْحانَكَ سُبْحانَكَ مِنْ مُبْدِى مُعيد***اين ها را پيرو كامل كردن نعمتهايت بر من واحسانت بر من پس منزهى تو منزه كه آغاز كنند و برگرداننده حَميد مَجيد، تَقَدَّسَتْ اَسْمآؤُكَ، وَعَظُمَتْ الاؤُكَ، فَأَىَُّ نِعَمِكَ يااِلهى اُحْصى***ستوده وبزرگوارى مقدّس است نام هايت وبزرگ است مهربانيهايت كدام نعمت هاى تورا معبودا به شماره

عَدَداً وَذِكْراً، أَمْ اَىُّ عَطـاياكَ أَقُومُ بِها شُكْراً، وَهِىَ يا رَبِّ اَكْثَرُ مِنْ اَنْ***در آورم وبيادگار يا كدام عطايت توانم شكركنم و آنها اى پروردگاربيش از آنهاست كه

يُحْصِيَهَا الْعآدّوُنَ، أَوْ يَبْلُغَ عِلْماً بِهَا الْحافِظُونَ، ثُمَّ ما صَرَفْتَ وَدَرَأْتَ عَنّى،***شمارندگان آمارگيرند يادر دسترس علم به آنها حافظان باشد پس از اين هم آنچه گردانيدى و دفع كردى از من

اَللّهُمَّ مِنَ الضُرِّ وَالضَّرّآءِ أَكْثَرُ مِمّا ظَهَرَ لى مِنَ الْعافِيَةِ وَالسَّرّآءِ، وَاَنـَا اَشْهَدُ***خدايا از زيان وسختى بيشتر است از آنچه پديداست برايم از عافيت و خوشى و من گواهم

يا اِلهى بِحَقيقَةِ ايمانى، وَعَقْدِ عَزَماتِ يَقينى، وَخالِصِ صَريحِ تَوْحيدى،***معبودا به حقيقت ايمان خود و تصميمات متقين و توحيد صريح و خالص خود

وَباطِنِ مَكْنُونِ ضَميرى، وَعَلائِقِ مَجارى نُورِ بَصَرى، وَاَساريرِ صَفْحَةِ***و باطن ناديدنى نهادم و پيوستهاى جريان نورديده ام و خطوط صفحه

جَبينى، وَخُرْقِ مَسارِبِ نَفْسى، وَخَذاريفِ مارِنِ عِرْنينى، وَمَسارِبِ سِماخِ***پشيمانيم و رخنه هاى تنفسم و نرمه هاى تيغه بينى ام و آزادگيريهاى پرده

سَمْعى، وَما ضُمَّتْ وَاَطْبَقَتْ عَلَيْهِ شَفَتاىَ، وَحَرَكاتِ لَفْظِ لِسانى، وَمَغْرَزِ***گوشم و آنچه بچسبد و برهم آيد بر آن دو لبم و حركات تلفظ زبانم و گردشگاه

حَنَكِ فَمى وَفَكّى، وَمَنابِتِ اَضْراسى، وَمَساغِ مَطْعَمى وَمَشْرَبى، وَحِمالَةِ اُمِّ***آرواره دهانم و محلّ روئيدن دندانهايم و مايه گوارائى خوردن و نوشيدن من و بارگيرى مغز

رَأْسى، وَبُلُوعِ فارِغِ حَبآئِلِ عُنُقى، وَمَا اشْتَمَلَ عَليْهِ تامُورُ صَدْرى، وَحمائِلِ***سرم و لوله بلعيدن درون چنبره گردنم و آنچه درون سيه چال سينه ام و حمايل

حَبْلِ وَتينى، وَنِياطِ حِجابِ قَلْبى، وَأَفْلاذِ حَواشى كَبِدى، وَما حَوَتْهُ***رشته رگ وتينم و آويزه پره دلم و پاره هاى گوشه و كنار جگرم و آنچه درون خود گيرد

شَراسيفُ اَضْلاعى، وَحِقاقُ مَفاصِلى، وَقَبضُ عَوامِلى، وَاَطرافُِ اَنامِلى،***و خميدگيهاى دنده هايم و گوديهاى مفاصلم و انقباض عضلات بدنم و اطراف انگشتانم

وَلَحْمى، وَدَمى، وَشَعْرى، وَبَشَرى، وَعَصَبى، وَقَصَبى، وَعِظامى، وَمُخّى،***و گوشتم و خونم و مويم و پوستم و عصبم و ساقم و استخوانم و مغزم

وَعُرُوقى، وَجَميعُِ جَوارِحى، وَمَا انْتَسَجَ عَلى ذلِكَ اَيّامَ رِضاعى، وَما اَقلَّتِ***و رگهايم و همه اعضايم و آنچه بمن روئيده از دوران شير خوردنم و آنچه برخود برداشته

الاَْرْضُ مِنّى، وَنَوْمى، وَيَقَظَتى، وَسُكُونى، وَحَرَكاتِ رُكُوعى وَسُجُودى، اَنْ***زمين از من و خوابم و بيداريم و سكونم و حركاتم و ركوع و سجودم كه اگر

لَوْ حاوَلْتُ وَاجْتَهَدْتُ مَدَى الاَْعصارِ وَالاَْحْقابِ، لَوْ عُمِّرْتُها اَنْ أُؤَدِّىَ شُكْرَ***بخواهم و تلاش كنم درهمه اعصار و دوران تاريخ بفرض عمرم وفا كند كه شكرى

واحِدَة مِنْ أَنْعُمِكَ مَا اسْتَطَعْتُ ذلِكَ اِلاّ بِمَنِّكَ، الْمُوجَبِ عَلَىَّ بِهِ شُكْرُكَ اَبَداً***يك از اين نعمت ها گذارم باز هم نتوانم جز به منّت خودت كه لازم آيد بر من از آن شكر

جَديداً، وَثَنآءً طارِفاً عَتيداً، اَجَلْ، وَلوْ حَرَصْتُ اَنـَا وَالْعآدُّونَ مِنْ اَنامِكَ أَنْ***ابدى ديگر و ستايش نو ريشه دارى آرى اگر من حريص باشم و شمارندگان از مردم تو و بشماريم اندازه

نُحْصِىَ مَدى اِنْعامِكَ سالِفِهِ وَانِفِهِ ماحَصَرْناهُ عَدَداً، وَلا اَحْصَيناهُ اَمَداً،***نعمت بخشى تو در گذشته و آينده نه شمار آنرا توانم و نه آمار دوران آن را

هَيْهاتَ أنّى ذلِكَ، وَاَنْتَ الْمُخْبِرُ فى كِتابِكَ النّاطِقِ، وَالنَّبَأِ الصّادِقِ، وَاِنْ***هيهات چگونه عملى باشد و تو خبردارى از كتاب گويايت و بيان درستت و اگر شماره كنند

تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تُحْصُوها، صَدَقَ كِتابُكَ اللّهُمَّ وَاِنْبآؤُكَ، وَبَلَّغَتْ اَنْبِيآؤُكَ***نعمت خدا را و شمار آن نتوانيد خدايا كتاب تو و خيرى كه داده ايد راست است و رساندى به پيغمبران

وَرُسُلُكَ ما اَنْزَلْتَ عَلَيْهِمْ مِنْ وَحْيِكَ، وَشَرَعْتَ لَهُمْ وَبِهِمْ مِنْ دينِكَ، غَيْرَ***و رسولانت آنچه را نازل كردى بر آنها از وحى خود و تشريع كردى بر آنان وسيله آنان از دينت

أَنّى يا اِلهى اَشْهَدُ بِجَُهْدى وَجِدّى، وَمَبْلَغِ طاعَتى وَ وُسْعى، وَأَقُولُ مُؤْمِناً***ديگر اينكه اى خداى من گواهم به گوشش و تلاش و سعيم و اندازه اطاعت و وسع و كوشش خود مى گويم

مُوقِناً، اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذى لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً فَيَكُونَ مَوْرُوثاً، وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَريكٌ***از روى عقيده و يقين حمد خدا را كه نگيرد فرزندى تا ارث برندش و نباشد براى او شريكى

فى مُلْكِهِ فَيُضآدَُّهُ فيَما ابْتَدَعَ، وَلا وَلِىٌّ مِنَ الذُّلِّ فَيُرْفِدَهُ فيما صَنَعَ،***در ملك تا با او ضدّيت شود در آنچه پديد آرد و نه نگهدارى از خوارى تا كمك او باشد در آنچه بسازد

فَسُبْحانَهُ سُبْحانَهُ، لَوْ كانَ فيهِما الِهَةٌ اِلاَّ اللهُ لَفَسَدَتا وَتَفَطَّرَتا، سُبْحانَ اللهِ***منزه است منزه اگر بود در آنها معبود حقى جز خدا تباه شده بودند و از هم ريخته بودند منزه است خداى

الْواحِدِ الاَْحَدِ الصَّمَدِ الَّذى لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ، وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَدٌ، اَلْحَمْدُ***يگانه يكتا وبى نياز كه فرزند نداشته و فرزند نبوده و نباشد برايش همتا احدى حمد و سپاس

للهِِ حَمْداً يُعادِلُ حَمْدَ مَلائِكَتِهِ الْمُقَرَّبينَ، وَاَنْبِيآئِهِ الْمُرْسَلينَ، وَصَلَّى اللهُ***براى اوست كه برابر حمد فرشتگان مقرّب و پيامبران مرسل اوست و رحمت خدا

عَلى خِيَرَتِهِ مُحَمَّد خاتَمِ النَّبِيّينَ وَآلِهِ الطَّيِبينَ الطّاهِرينَ الْمُخلَصينَ***بر بهترين خلق خود حضرت محمد خاتم پيامبران و آلش كه پاكند و پاكيزه و اخلاص دارندگان

وَسَلَّمَ». ***و درود.»

پس آن حضرت شروع به سؤال كرد و به دعا كردن اهتمام نمود، در حالى كه اشك از ديدگان مباركش جارى بود، پس گفت:

«اَللّهُمَّ اجْعَلْنى اَخْشاكَ كَانّى اَراكَ، وَاَسْعِدْنى بِتَقويكَ، وَلا تُشْقِنى***خدايا قراربده مرا ترسان از خودت گويا تورا مى بينم و خوش بختم كن به تقواى خود وبدبختم مگردان

بِمَعْصِيَتِكَ، وَخِرْلى فى قَضآئِكَ، وَبارِكْ لى فى قَدَرِكَ، حَتّى لا أُحِبَّ تَعْجيلَ***به نافرمانيت و خيربرايم مقدركن و بركت برايم مقدركن تا كه دوست نداشته باشم آنچه را كه

ما اَخَّرْتَ، وَلا تَاْخيرَ ما عَجَّلْتَ، اَللّهُمَّ اجْعَلْ غِناىَ فى نَفْسى، وَالْيَقينَ فى***پس انداخته اى و نه تاخير آنچه را پيش انداخته اى خداى قرارده مرا بى نيازى در نفسم و يقين در

قَلْبى، وَالاِْخْلاصَ فى عَمَلى، وَالنُّورَ فى بَصَرى، وَالْبَصيرَةَ فى دينى،***قلبم و اخلاص در عملم و روشنى درچشمم و بينايى در دينم

وَمَتِّعْنى بِجَوارِحى، وَاجْعَلْ سَمْعى وَبَصَرى اَلْوارِثَيْنِ مِنّى، وَانْصُرْنى عَلى***و بهره ام ده به اعضايم و گوش و چشمم بفرمانم قرارده و ياورم باش به زيان آنكه

مَنْ ظَلَمَنى، وَاَرِنى فيهِ ثارى وَمَـأرِبى، وَاَقِرَّ بِذلِكَ عَيْنى، اَللَّهُمَّ اكْشِفْ***ستم كند برمن و بنمابه من انتقام گيرى و آرزوهايم را درباره او و روشن كن بدان چشم را خدايا برطرف نما

كُرْبَتى، وَاسْتُرْ عَوْرَتى، وَاْغْفِرْ لى خَطيئَتى، وَاخْسَأْ شَيْطانى، وَفُكَّ رِهانى،***گرفتاريم و بپوش عيبم و بيامرز خطايم را و دوركن شيطانم را و رهاكن

وَاْجَعْلْ لى يا اِلهى الدَّرَجَةَ الْعُلْيا فِى الاْخِرَةِ وَالاُْوْلى، اَللّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ كَما***و مقرركن برايم اى خداى من درجه بلند ووالا را در آخرت و دنيا خدايا سپاس مخصوص توست

خَلَقْتَنى فَجَعَلْتَنى سَميعاً بَصيراً، وَلَكَ الْحَمْدُ كَما خَلَقْتَنى فَجَعَلْتَنى خَلْقاً***مرا آفريدى و گردانيدى شنوا و بينا و براى توست حمد كه مرا آفريدى و گردانيدى آفريده اى درست به

سَوِيّاً رَحْمَةً بى، وَقَدْكُنْتَ عَنْ خَلْقى غَنِيّاً، رَبِّ بِما بَرَأْتَنْى فَعَدَّلْتَ فِطْرَتى،***مهر خودت برمن باآنكه بودى از آفرينشم بى نياز پروردگارا بااينكه پديدم آوردى و معتدل نمودى آفرينشم را

رَبِّ بِما اَنْشَأْتَنى فَاَحْسَنْتَ صُورَتى، رَبِّ بِما اَحْسَنْتَ اِلَىَّ وَفى نَفْسى***پروردگارا ايجادكردى مرا چه نيكو نقشه ام كشيدى پروردگارا به احسانت به من درباره نفسم و عافيتى كه

عافَيْتَنى، رَبِّ بِما كَلاَْتَنى وَوَفَّقْتَنى، رَبِّ بِما اَنـَعْمَتَ عَلَىَّ فَهَدَيْتَنى، رَبِّ***به من دادى پروردگارا با اينكه حفظم كردى وتوفيقم دادى پروردگارا به من نعمت هدايت دادى پروردگارا

بِما اَوْلَيْتَنى وَمِنْ كُلِّ خَيْر اَعْطَيْتَنى، رَبِّ بِما اَطْعَمْتَنى وَسَقَيْتَنى، رَبِّ بِما***با اينكه در كنارم گرفتى و هرچيزى به من بخشيدى پرورگارا بااينكه طعام به من دادى وسيراب كردى پروردگارا

اَغْنَيْتَنى وَاَقْنَيْتَنى، رَبِّ بِما اَعَنْتَنى وَاَعْزَزْتَنى، رَبِّ بِما اَلْبَسْتَنى مِنْ***با اينكه بى نياز كردى و نگهم داشتى پروردگارا با اينكه يارى و عزيزم نمودى پروردگارا با اينكه در برم

سِتْرِكَ الصّافى، وَيَسَّرْتَ لى مِنْ صُنْعِكَ الْكافى، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ***كردى از پوشش با صفايت و هموار كردى برايم از صنع كافيت رحمت فرست بر محمد و آل

مُحَمَّد، وَاَعِنّى عَلى بَوآئِقِ الدُّهُورِ وَصُرُوفِ اللَّيالى وَالاَْيّامِ، وَنَجِّنى مِنْ***محمد و ياريم نما پيش آمدهاى ناگوار روزگار وتغييرات و گردش شب ها و روزها و نجاتم ده از

اَهْوالِ الدُّنْيا وَكُرُباتِ الاْخِرَةِ، وَاكْفِنى شَرَّ ما يَعْمَلُ الظّالِمُونَ فِى الاَْرْضِ،***هول و هراس دنيا و گرفتارى آخرت و كفايت كن مرا از شرّ كردارستمگران در روى زمين

اَللّهُمَّ ما اَخافُ فَاكْفِنى، وَما اَحْذَرُ فَقِنى، وَفى نَفْسى وَدينى فَاحْرُسْنى،***خدايا از هرچه ترسم كفايتم كن و از هرچه حذر دارم نگه دار و خودم و دينم را حفظ كن

وَفى سَفَرى فَاحْفَظْنى، وَفى اَهْلى وَمالى فَاخْلُفْنى، وَفيما رَزَقْتَنى فَبارِكْ***و در حال سفرم پس نگه دار مرا و در خاندان و مالم جانشين باش و در هر چه روزيم كنى بركت ده

لى وَفى نَفْسى فَذَلِّلْنى، وَفى اَعْيُنِ النّاسِ فَعَظِّمْنى، وَمِنْ شَرِّ الْجِنِّ***برايم و مرا در پيش خودم خواركن و در نظر و چشم مردم بزرگم نما و از شرّ جنّ

وَالاِْنْسِ فَسَلِّمْنى، وَبِذُنُوبى فَلا تَفْضَحْنى، وَبِسَريرَتى فَلا تُخْزِنى، وَبِعَمَلى***و انس سالمم دار و به سبب گناهانم رسوامكن مرا و بباطنم رسوايم مكن و به دانشم

فَلا تَبْتَلِنى، وَنِعَمَكَ فَلا تَسْلُبْنى، وَاِلى غَيْرِكَ فَلا تَكِلْنى، اِلهى اِلى مَنْ***گرفتارم مكن و نعمتت از من مبر و سلب منما و به ديگرى مرا وامگذار خدايا به چه كسى

تَكِلُنى، اِلى قَريب فَيَقْطَعُنى، اَمْ اِلى بَعيد فَيَتَجَهَّمُنى، اَمْ اِلَى***واگذارى مرا به خويشاوندى كه قطع نظر از من كند يا بيگانه اى كه با من تر شرويى كند يا كسانى كه

الْمُسْتَضْعَفينَ لى، وَاَنْتَ رَبّى وَمَليكُ اَمْرى، اَشْكُو اِلَيْكَ غُرْبَتى وَبُعْدَ دارى،***خوارم شمرند با اينكه تو پروردگار من و صاحب اختيار منى به توشكايت برم از غربتى خود و دورى وطن

وَهَوانى عَلى مَنْ مَلَّكْتَهُ اَمْرى، اِلهى فَلا تُحْلِلْ عَلَىَّ غَضَبَكَ، فَاِنْ لَمْ تَكُنْ***و خواريم نزد كسيكه او را صاحب اختيار كردى خدايا وارد مكن بر من خشمت را اگر تو بر من

غَضِبْتَ عَلَىَّ فَلا اُبالى، سُبْحانَكَ غَيْرَ اَنَّ عافِيَتَكَ اَوْسَعُ لى، فَاَسْئَلُكَ يا رَبِّ***خشم كنى باكى ندارم منزهى تو جز اينكه عافيت تو وسيعتراست برايم از تو خواهم پروردگارا

بِنُورِ وَجْهِكَ الَّذى اَشْرَقَتْ لَهُ الاَْرْضُ وَالسَّمواتُ، وَكُشِفَتْ بِهِ الظُّلُماتُ،***به نور وجه تو كه روشن شده از آن زمين و آسمانها و بر افتاد بدان تاريكى ها

وَصَلُحَ بِهِ اَمْرُ الاَْوَّلينَ وَالاْخِرينَ، اَنْ لا تُميتَنى عَلى غَضَبِكَ، وَلا تُنْزِلَ بى***و نيك شد بدان كار اولين و آخرين كه مرا نميرانى بر خشمت و نازل نكنى بر من

سَخَطَكَ، لَكَ الْعُتْبى لَكَ الْعُتْبى حَتّى تَرْضى قَبْلَ ذلِك، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، رَبَّ***غصبت را از تو عذر خواهم عذر خواهم تا خشنود شوى پيش از آن نيست معبود حقى جز تو پروردگار

الْبَلَدِالْحَرامِ، وَالْمَشْعَرِالْحَرامِ، وَالْبَيْتِ الْعَتيقِ الَّذى اَحْلَلْتَهُ الْبَرَكَةَ،***بلد محرم و مشعر حرام و خانه قديم كعبه كه نازل و فرود آوردى بركت را

وَجَعَلْتَهُ لِلنّاسِ اَمْناً، يا مَنْ عَفا عَنْ عَظيمِ الذُّنُوبِ بِحِلْمِهِ، يا مَنْ اَسْبَغَ***و مقرر كردى آن را براى مردم محل امن اى كه بگذرد از گناه بزرگ به بردباريش اى كه شايان

النَّعْمآءَ بِفَضْلِهِ، يا مَنْ اَعْطَى الْجَزيلَ بِكَرَمِهِ، يا عُدَّتى فى شِدَّتى،***و فروان كند نعمت را به فضل خود اى كه عطا كند فراوان به كرم خود اى كه آماده برايم در سختى

يا صاحِبى فى وَحْدَتى، يا غِياثى فى كُرْبَتى، يا وَلِيّى فى نِعْمَتى، يا اِلـهى***اى يارم در تنهايى اى داد رسم در گرفتارى اى سرپرست نعمتم اى معبود من

وَاِلـهَ آبائى اِبْراهيمَ وَاِسْماعيلَ وَاِسْحقَ وَيَعْقُوبَ وَرَبَّ جَبْرَئيلَ وَميكائيلَ***و معبود پدرانم حضرت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و پروردگار جبرئيل و ميكائيل

وَاِسْرافيلَ، وَربَّ مُحَمَّد خاتِمِ النَّبِيّينَ وَ الِهِ الْمُنْتَجَبينَ، وَمُنْزِلَ التَّوريةِ***و اسرافيل و پروردگار محمد خاتم پيامبران و اولاد برگزيده اش نازل كننده تورات

وَالاِْ نْجيلِ وَالزَّبُورِ وَالْفُرْقانِ، وَمُنَزِّلَ كـهيعص وَطـه وَيس وَالْقُرآنِ***و انجيل و زبور و فرقان و نازل كننده كهيعص و طه و يس و قرآن

الْحَكيمِ، اَنْتَ كَهْفى حينَ تُعْيينِى الْمَذاهِبُ فى سَعَتِها، وَتَضيقُ بِىَ الاَْرْضُ***با حكمت تو پناه منى آن گاه كه بمانم از همه راهها هرچه وسيع باشند و تنگ شود بر من زمين

بِرُحْبِها، وَلَوْ لا رَحْمَتُكَ لَكُنْتُ مِنَ الْهالِكينَ، وَاَنْتَ مُقيلُ عَثْرَتى، وَلَوْلا***پهناور و اگر نباشد رحمت تو باشم از هلاك شدكان و تويى پذيرنده لغزش من و اگر نبود

سَتْرُكَ اِيّاىَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحينَ، وَاَنْتَ مُؤَيِّدى بِالنَّصْرِ عَلى اَعْدآئى،***پرده پوشى تو بر من ميباشم از رسواشدگان و تويى كمك من به يارى بردشمنان خودم

وَ لَوْ لا نَصْرُكَ اِيّاىَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَغْلُوبينَ، يا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالسُّمُوِّ وَالرِّفْعَةِ،***و اگر يارى تو نباشد ميباشم از شكست خوردگان ايكه خود را اختصاص دادى به بلندى و برترى

فَاَوْلِيآئُهُ بِعِزِّهِ يَعْتَزُّونَ، يا مَنْ جَعَلَتْ لَهُ الْمُلوُكُ نيرَ الْمَذَلَّةِ عَلى اَعْناقِهِمْ،***و دوستانش به عزت او عزيزند اى آنكه پادشاهان يوغ خوارى او را برگردن دارند

فَهُمْ مِنْ سَطَواتِهِ خائِفُونَ، يَعْلَمُ خائِنَةَ الاَْعْيُنِ وَما تُخْفِى الصُّدُورُ، وَ غَيْبَ***و ايشان از سيطره و سطوتش ترسانند ميداند خيانت چشم ها را و آنچه نهان كند سينه ها و غيب

ما تَاْتى بِهِ الاَْزْمِنَةُ وَالدُّهُورُ، يا مَنْ لا يَعْلَمُ كَيْفَ هُوَ اِلاّ هُوَ، يا مَنْ لا يَعْلَمُ ما***آينده دورانهارا و روزگارها را ايكه نميداند چگونه است او جز او ايكه نميداند چيست

هُوَ اِلاّ هُوَ، يا مَنْ لا يَعْلَمُهُ اِلاّ هُوَ، يا مَنْ كَبَسَ الاَْرْضَ عَلَى الْمآءِ، وَسَدَّ الْهَوآءَ***او جز او اى كه نداند او را جز او ايكه فشرده است زمين را بر آب و بسته است هوا را

بِالسَّمآءِ، يا مَنْ لَهُ اَكْرَمُ الاَْسْمآءِ، يا ذَاالْمَعْرُوفِ الَّذى لا يَنْقَطِعُ اَبَداً،***به آسمان ايكه براى اوگرايترين نامهاست ايكه احسانش قطع نشود هرگز

يا مُقَيِّضَ الرَّكْبِ لِيُوسُفَ فِى الْبَلَدِ الْقَفْرِ، وَمُخْرِجَهُ مِنَ الْجُبِّ، وَجاعِلَهُ بَعْدَ***اى فرود آرنده كاروان براى نجات يوسف در بيابان بى آب و بيرون آورنده او از چاه وقراردهنده او پس از

الْعُبُودِيَّةِ مَلِكاً، يا رادَّهُ عَلى يَعْقُوبَ بَعْدَ اَنِ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ***بندگى به سلطنت اى برگرداننده يوسف به يعقوب پس از آنكه سفيد شد چشمانش و آكنده از اندوه

كَظيمٌ، يا كاشِفَ الضُّرِّ وَالْبَلْوى عَنْ اَيُّوبَ، وَمُمْسِكَ يَدَىْ اِبْراهيمَ عَنْ ذَبْحِ***بود اى بر طرف كننده زيان و بلا از ايوّب و نگهدار دودست ابراهيم از ذبح

ابْنِهِ بَعْدَ كِبَرِ سِنِّهِ وَفَنآءِ عُمُرِهِ، يا مَنِ اسْتَجابَ لِزَكَرِيّا فَوَهَبَ لَهُ يَحْيى، وَلَمْ***فرزندش پس از كبر سنّ او و رفتن عمرش ايكه مستجاب كرد براى ذكريا و بخشيد به او يحيى را و

يَدَعْهُ فَرْداً وَحيداً، يا مَنْ اَخْرَجَ يُونُسَ مِنْ بَطْنِ الْحُوتِ، يا مَنْ فَلَقَ الْبَحْرَ***مگذاشت او را تك و تنها ايكه بر آورد يونس پيغمبر را از شكم ماهى اى كه شكافت دريا را

لِبَنى اِسْرآئيلَ فَاَنْجاهُمْ، وَجَعَلَ فِرْعَوْنَ وَجُنُودَهُ مِنَ الْمُغْرَقينَ، يا مَنْ***براى بنى اسرائيل و نجاتشان داد و مقرر كرد فرعون و لشكرش را از زمره غرق شدگان ايكه

اَرْسَلَ الرِّياحَ مُبَشِّرات بَيْنَ يَدَىْ رَحْمَتِهِ، يا مَنْ لَمْ يَعْجَلْ عَلى مَنْ عَصاهُ***فرستاد بادها را مژده بخش پيش از باران رحمتش ايكه شتاب نكند بر آنكه نافرمانيش كند

مِنْ خَلْقِهِ، يا مَنِ اسْتَنْقَذَ السَّحَرَةَ مِنْ بَعْدِ طُولِ الْجُحُودِ، وَقَدْ غَدَوْا فى***از خلقش اى كه نجات داد ساحران را پس از عمرى بى دينى و انكار و هم وارد و در نعمت او بودند

نِعْمَتِهِ يَاْكُلُونَ رِزْقَهُ وَيَعْبُدُونَ غَيْرَهُ، وَقَدْ حآدُّوهُ وَنآدُّوهُ وَكَذَّبُوا رُسُلَهُ،***روزى اوميخورند وپرستش ديگرى مى كردند با او مخالفت و برابرى مى كردند و تكذيب كردند رسولانش را

يا اَللهُ يا اَللهُ يابَدىُ، يا بَديعُ لا نِدَّلَكَ، يا دآئِماً لا نَفادَ لَكَ، يا حَيّاً حينَ لا حَىَّ،***اى خدا اى خدا اى آغاز و پديد آورنده بى همتا اى پاينده بى فنا اى زنده آنگاه كه زنده اى نباشد

يا مُحْيِىَ الْمَوْتى، يا مَنْ هُوَ قآئِمٌ عَلى كُلِّ نَفْس بِما كَسَبَتْ، يا مَنْ قَلَّ لَهُ***اى زنده كننده مرده ها ايكه بر سرهر كس آن آورى كه كرده است است كه اندك تو را

شُكْرى فَلَمْ يَحْرِمْنى، وَعَظُمَتْ خَطيئَتى فَلَمْ يَفْضَحْنى، وَرَ انى عَلَى***شكر كرده ام و محرومم نكردى و بزرگ شد خطايم و رسوايم نكردى و ديدى در

الْمَعاصى فَلَمْ يَشْهَرْنى، يا مَنْ حَفِظَنى فى صِغَرى، يا مَنْ رَزَقَنى فى كِبَرى،***گناهم و معرفيّم نكردى ايكه در كوچگى نگهم داشتى ايكه روزيم دادى در بزرگسالى

يا مَنْ اَياديهِ عِنْدى لا تُحْصى، وَنِعَمُهُ لا تُجازى، يا مَنْ عارَضَنى بِالْخَيْرِ***ايكه نعمت ها او نزد من شماره نشود و نعمت هاى او عوضى ندارد اى كه روبروشد بر من به خير

وَالاِْحْسانِ وَعارَضْتُهُ بِالاِْسائَةِ وَالْعِصْيانِ، يا مَنْ هَدانى لِلاْيمانِ مِنْ قَبْلِ اَنْ***و احسان و روبرو شدم او را بدكردارى و نافرمانى اى كه راهنمايى كرد مرا به ايمان پيش از آنكه

اَعْرِفَ شُكْرَ الاِْمْتِنانِ، يا مَنْ دَعَوْتُهُ مَريضاً فَشَفانى، وَعُرْياناً فَكَسانى،***شكر احسان او را دريابم اى كه خواندم او را در حال بيمارى و درمانم كرد و در برهنگى پوشانيد مرا

وَجـائِعاً فَاَشْبَعَنى، وَعَطْشانَ فَاَرْوانى، وَذَليلاً فَاَعَزَّنى، وَجاهِلاً فَعَرَّفَنى،***و در گرسنگى پس سيرم كرد و در تشنگى پس سيرابم كرد و از خوارى پس عزّتم داد و درنادانى پس معرفتم بخشيد

وَ وَحيداً فَكَثَّرَنى، وَغائِباً فَرَدَّنى، وَمُقِلاًّ فَاَغْنانى، وَمُنْتَصِراً فَنَصَرَنى،***و در تنهايى فزونم كرد و از غربتم پس باز گردانيد و در ندارى توانگرم كرد و در كمك جويى پس ياريم كرد

وَغَنِيّاً فَلَمْ يَسْلُبْنى، وَاَمْسَكْتُ عَنْ جَميعِ ذلِكَ فَابْتَدَاَنى، فَلَكَ الْحَمْدُ***و در توانگرى من سلب نفرمود و از همه اين ها سكوت كردم و توآغازنمودى پس براى توست سپاس

وَالشُّكْرُ، يا مَنْ اَقالَ عَثْرَتى، وَنَفَّسَ كُرْبَتى، وَاَجابَ دَعْوَتى، وَسَتَرَ عَوْرَتى،***و شكر اى كه در گذشتى از لغزشم و بر طرف كردى گرفتاريم و اجابت كرد دعايم و پوشيد عيبم

وَغَفَرَ ذُنُوبى، وَبَلَّغَنى طَلِبَتى، وَنَصَرَنى عَلى عَدُوّى، وَاِنْ اَعُدَّ نِعَمَكَ***و آمرزيد گناهانم و رساندم به مقصودم و ياريم كرد بردشمنم و اگر بشمارم نعمت ها

وَمِنَنَكَ وَكَرائِمَ مِنَحِكَ لا اُحْصيها، يا مَوْلاىَ، اَنْتَ الَّذى مَنَنْتَ، اَنْتَ الَّذى***و منّت ها و بخشش هاى گراميت را نتوانم بشمارم اى مولايم تويى كه منّت نهادى تويى كه

اَنْعَمْتَ، اَنْتَ الَّذى اَحْسَنْتَ، اَنْتَ الَّذى اَجْمَلْتَ، اَنْتَ الَّذى اَفْضَلْتَ، اَنْتَ***نعمت دادى به من تويى كه احسانم كردى تويى كه رفتارنيك با من داشتى تويى كه فضيلتم دادى تويى كه

الَّذى اَكْمَلْتَ، اَنْتَ الَّذى رَزَقْتَ، اَنْتَ الَّذى وَفَّقْتَ، اَنْتَ الَّذى اَعْطَيْتَ، اَنْتَ***كاملم كردى تويى كه روزيم دادى تويى كه توفيقم عطا كردى تويى كه عطايم نمودى تويى كه

الَّذى اَغْنَيْتَ، اَنْتَ الَّذى اَقْنَيْتَ، اَنْتَ الَّذى اوَيْتَ، اَنْتَ الَّذى كَفَيْتَ، اَنْتَ***بى نيازم كردى تويى كه نگهم داشتى تويى كه مأوايم دادى و كفايت كارم كردى تويى كه

الَّذى هَدَيْتَ، اَنْتَ الَّذى عَصَمْتَ، اَنْتَ الَّذى سَتَرْتَ، اَنْتَ الَّذى غَفَرْتَ، اَنْتَ***هدايتم نمودى تويى كه خوددارم كردى تويى كه پرده بر من پوشيدى تويى كه آمرزيدى تويى كه

الَّذى اَقَلْتَ، اَنْتَ الَّذى مَكَّنْتَ، اَنْتَ الَّذى اَعْزَزْتَ، اَنْتَ الَّذى اَعَنْتَ، اَنْتَ***از من در گذشتى تويى كه پابرجايم كردى تويى كه عزيزم داشتى تويى كه كمك دادى مرا تويى كه

الَّذى عَضَدْتَ، اَنْتَ الَّذى اَيَّدْتَ، اَنْتَ الَّذى نَصَرْتَ، اَنْتَ الَّذى شَفَيْتَ، اَنْتَ***بازويم گرفتى تويى كه تأييدم كردى تويى كه ياورم شدى تويى كه شفائم بخشيدى تويى كه

الَّذى عافَيْتَ، اَنْتَ الَّذى اَكْرَمْتَ، تَبارَكْتَ وَتَعالَيْتَ، فَلَكَ الْحَمْدُ دآئِماً، وَلَكَ***عافيتم دادى تويى كه گراميم داشتى تو مباركى و برترى پس حمد براى توست هميشه و از آن توست

الشُّكْرُ واصِباً اَبَداً، ثُمَّ اَنـَا يا اِلهىَ الْمُعْتَرِفُ بِذُنُوبى فَاغْفِرْها لى، اَنـَا الَّذى***شكر ثابت و ابدى سپس معبودا منم معترف به گناهان خودم بيامرز برايم آنها را من هستم كه

اَسَاْتُ، اَنـَا الَّذى اَخْطَاْتُ، اَنـَا الَّذى هَمَمْتُ، اَنـَا الَّذى جَهِلْتُ، اَنـَا الَّذى***بد كردم و منم كه خطا كردم منم كه همّت گماردم و منم كه نادانى كردم منم كه

غَفَلْتُ، اَنـَا الَّذى سَهَوْتُ، اَنـَا الَّذِى اعْتَمَدْتُ، اَنـَا الَّذى تَعَمَّدْتُ، اَنـَا الَّذى***غافلم و منم كه فراموش كارم منم كه اعتماد دارم منم كه تعمّد مى كنم منم كه

وَعَدْتُ، وَاَنـَا الَّذى اَخْلَفْتُ، اَنـَا الَّذى نَكَثْتُ، اَنـَا الَّذى اَقْرَرْتُ، اَنـَا الَّذِى***وعده ميدهم و منم كه خلف وعده مى كنم منم كه پيمان شكنم منم كه اقرار دارم منم كه

اعْتَرَفْتُ بِنِعْمَتِكَ عَلَىَّ وَعِنْدى، وَاَبوُءُ بِذُنُوبى فَاغْفِرْها لى، يا مَنْ لا تَضُرُّهُ***معترفم به نعمت تو بر من و نزد من و سنگين بارم به گناهانم بيامرز آنهارا اى كه زيانش ندارد

ذُنُوبُ عِبادِهِ، وهُوَ الَغَنِىُّ عَنْ طاعَتِهِمْ، وَالْمُوَفِّقُ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْهُمْ***گناهان بندگانش و اوست بى نياز از طاعت آنها و توفيق ده هر كه عمل صالح انجام دهد از آنها

بِمَعُونَتِهِ وَرَحْمَتِهِ، فَلَكَ الْحَمْدُ اِلـهى وَسَيِّدى، اِلـهى اَمَرْتَنى فَعَصَيْتُكَ،***به كمك و رحمتش پس براى توست سپاس خداى من و آقاى من معبودا فرمانم دادى و نافرمانيت كردم

وَنَهَيْتَنى فَارْتَكَبْتُ نَهْيَكَ، فَاَصْبَحْتُ لا ذا بَرآءَة لى فَاَعْتَذِرُ، وَلاذا قُوَّة***و نهيم كردى مرتكب شدم قدغن تورا واكنون بجايى در آمده ام كه نه اسباب تبرئه دارم تا معذرت خواهم و نه

فَاَنْتَصِرُ، فَبِأَىِّ شَىْء اَسْتَقْبِلُكَ يا مَوْلاىَ، اَبِسَمْعى اَمْ بِبَصَرى اَمْ بِلِسانى اَمْ***توانايى تاپيروز گردم باچه رويى برابرت آيم اى مولايم آيا با گوشم يا چشم يا زبانم يا

بِيَدى اَمْ بِرِجْلى، اَلـَيْسَ كُلُّها نِعَمَكَ عِندى، وَبِكُلِّها عَصَيْتُكَ يا مَوْلاىَ،***دستم يا پايم با آن همه نيست اين ها نعمت تو نزد من؟ و به همه آنها نافرمانيت كردم اى آقايم

فَلَكَ الْحُجَّةُ وَالسَّبيلُ عَلَىَّ، يا مَنْ سَتَرَنى مِنَ الاْباءِ وَالاُْمَّهاتِ اَنْ***حق با توست و مسئوليت با من اى كه پرده پوشم كردى از نظر پدران و مادران تا

يَزجُرُونى، وَمِنَ الْعَشائِرِ وَالاِْخْوانِ اَنْ يُعَيِّرُونى، وَمِنَ السَّلاطينِ اَنْ***مرا نرانند و از خويشان وبرادران تا سرزنشم نكردند و از سلاطين تا

يُعاقِبُونى، وَلَوِ اطَّلَعُوا يا مَوْلاىَ عَلى مَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنّى اِذاً ما اَنْظَرُونى،***شكنجه ام ندادند و اگر مطّلع شده بودند اى آقايم بر آنچه تو مطّلعى بر آن از من به من مهلت نمى دادند

وَلَرَفَضُونى وَقَطَعُونى، فَها اَنـَا ذا يا اِلـهى بَيْنَ يَدَيْكَ يا سَيِّدى خاضِعٌ***ورهايم مى كردند و از من قطع مى نمودند من اكنون اى معبودم درپيشگاه تو ايستاده ام اى آقايم با حال خضوع

ذَليلٌ حَصيرٌ حَقيرٌ، لا ذُو بَرآئَة فَاَعْتَذِرُ، وَلا ذُو قُوَّة فَاَنْتَصِرُ، وَلا حُجَّة***و خوارى ودر ماندگى و كوچگى نه وسيله تبرئه جوئى دارم تا عذر خواهم و نه توانايى تا پيروز كردم و نه

فَاَحْتَجُّ بِها، وَلا قائِلٌ لَمْ اَجْتَرِحْ وَلَمْ اَعْمَلْ سُوءاً وَما عَسَى الْجُحُودَ، وَلَوْ***دليلى دارم كه بيارم و نه توانم گفت كه بدنكرم و مرتكب كاربد شدم كه منكر شوم و اگر

جَحَدْتُ يا مَوْلاىَ يَنْفَعُنى، كَيْفَ وَاَنّى ذلِكَ، وَجَوارِحى كُلُّها شاهِدَةٌ عَلَىَّ***منكر شوم اى مولايم سود ميبرم ولى چگونه و كجا با اينكه همه اعضايم گواه بر من مى باشد

بِما قَدْ عَمِلْتُ، وَعَلِمْتُ يَقيناً غَيْرَ ذى شَكٍّ اَنَّكَ سآئِلى مِنْ عَظايِمِ الاُْمُورِ،***بدان چه كردم و ميدانم يقيّن و بى ترديد كه تو از من سوال خواهى كرد از كارهاى بزرگ

وَاَنَّكَ الْحَكَمُ الْعَدْلُ الَّذى لاتَجُورُ، وَعَدْلُكَ مُهْلِكى، وَمِنْ كُلِّ عَدْلِكَ مَهْرَبى،***و تو داور عادلى كه خلافى در حكمت نيست و عدل تو نابودكن من است و از هرگونه عدالت گريزانم

فَاِنْ تُعَذِّبْنى يا اِلـهى فَبِذُنُوبى بَعْدَ حُجَّتِكَ عَلَىَّ، وَاِنْ تَعْفُ عَنّى فَبِحِلْمِكَ***اگر عذابم كنى اى خدا به گناهانم باشم بعد از حجت تو برمن و اگر بگذرى از من از بردبارى

وَجُودِكَ وَكَرَمِكَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الظّالِمينَ، لا اِلهَ اِلاّ***و بخشش و كرم توست نيست معبود حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از ظالمان نيست معبود حقى جز

اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُسْتَغْفِرينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ***تو منزهى تو براستى من از آمرزش جويانم نيست معبود حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از

مِنَ الْمُوَحِّدينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْخآئِفينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ***موحدان نيست معبود حقى جز تو منزهى تو منم از ترسندگان نيست معبود حقى جز تو

سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْوَجِلينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ***و منزهى تو منم از زمره هراسناكان نيست معبود حقى جز تو منزهى تو منم از

الرَّاجينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الرّاغِبينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ***اميدواران نيست معبود حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از مشتاقان نيست معبود حقى جز تو

سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُهَلِّلينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ***منزهى تو من مى باشم از تهليل گويان نيست معبودى جز تو منزهى تو منم از

مِنَ السّـآئِلينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُسَبِّحينَ، لا اِلهَ اِلاّ***سائلان نيست معبودى جزتو منزهى تو من مى باشم از تسبيح گويان نيست معبودى حقى جز

اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُكَبِّرينَ، لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ رَبّى وَرَبُّ***تو منزهى تو من مى باشم از تكبير گويان نيست معبودى جز تو منزهى تو پروردگام و پروردگار

ابآئِىَ الاَْوَّلينَ، اَللّهُمَّ هذا ثَنائى عَلَيْكَ مُمَجِّداً، وَاِخْلاصى لِذِكْرِكَ مُوَحِّداً،***پدران نخستينم بار خدايا اين است ثناى من بر تو براى تمجيد و اخلاص من بياد تو براى توحيد

وَاِقْرارى بِـالائِكَ مُعَدِّداً، وَ اِنْ كُنْتُ مُقِرّاً اَنّى لَمْ اُحْصِها لِكَثْرَتِها وَسُبُوغِها***اقرارم بر به مهربانيهايت براى شمارش و گرچه معترفم كه نتوانم آنها را شمرد براى آنكه بسيارند و فراوانند

وَتَظاهُرِها وَتَقادُمِها اِلى حادِث، ما لَمْ تَزَلْ تَتَعَهَّدُنى بِهِ مَعَها مُنْذُ خَلَقْتَنى***و آشكار و از قديم تاكنون هميشه مرا ياد آورى كردى بدان به آنها از آنگاه كه مرا آفريدى

وَبَرَاْتَنى مِنْ اَوَّلِ الْعُمْرِ مِنَ الاِْغْنآءِ مِنَ الْفَقْرِ وَكَشْفِ الضُّرِّ وَ تَسْبيبِ الْيُسْرِ***و پديد آوردى مرا از آغاز عمرم باتوانگرى از فقر و بر طرف كردن تنگدستى و سبب سازى براى سهولت

وَدَفْعِ الْعُسْرِ وَتَفريجِ الْكَرْبِ وَالْعافِيَةِ فِى الْبَدَنِ وَالسَّلامَةِ فِى الدّينِ، وَلَوْ***و جلوگيرى از سختى و گشايش از گرفتارى و عافيت در تن و سلامت در ديانت و اگر

رَفَدَنى عَلى قَدْرِ ذِكْرِ نِعْمَتِكَ جَميعُ الْعالَمينَ مِنَ الاَْوَّلينَ وَالاْخِرينَ ما***همراه من شوند براى اندازه ياد آورى نعمتت همه جهانيان از اولين و آخرين نه

قَدَرْتُ وَلاهُمْ عَلى ذلِكَ، تَقَدَّسْتَ وَتَعالَيْتَ مِنْ رَبٍّ كَريم عَظيم رَحيم،***من توانا بر آن مى باشم و نه آنان مقدسى و برترى اى پروردگار كريم بزرگ مهربان

لا تُحْصى الاؤُكَ، وَلا يُبْلَغُ ثَنآؤُكَ، وَلا تُكافى نَعْمآؤُكَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ***شمرده نشود نعمت هاى تو و نرسند به ستايش تو و پاداش ندارد نعمت هايت درود فرست بر محمد و آل

مُحَمَّد، وَاَتْمِمْ عَلَيْنا نِعَمَكَ، وَاَسْعِدْنا بِطاعَتِكَ، سُبْحانَكَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ،***محمد و تمام كن بر مانعمت خود را و سعادتمندكن مارا به طاعت خود منزهى تو

اَللَّهُمَّ اِنَّكَ تُجيبُ الْمُضْطَرَّ وَتَكْشِفُ السُّوءَ، وَتُغيثُ الْمَكْرُوبَ، وَتَشْفِى***گرفتار را و شفادهى بيمار را وبى نياز كنى درويش را وببندى شكسته را و ترحم كنى خود سال را گرفتاررا و شفادهى

السَّقيمَ، وَتُغْنِى الْفَقيرَ، وَتَجْبُرُ الْكَسيرَ، وَتَرْحَمُ الصَّغيرَ، وَتُعينُ الْكَبيرَ،***بيمار را وبى نياز كنى دوريش را و ببندى شكسته را و ترحم كنى خرد سال را و يارى كنى سالخورده را

وَلَيْسَ دُونَكَ ظَهيرٌ، وَلا فَوْقَكَ قَديرٌ، وَاَنْتَ الْعَلِىُّ الْكَبيرُ، يا مُطْلِقَ الْمُكَبَّلِ***جز تو پشيتبانى نيست و نه بالاى دست توتوانايى و تويى والا و بزرگ اى رها كننده اسير

الاَْسيرِ، يا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغيرِ، يا عِصْمَةَ الْخآئِفِ الْمُسْتَجيرِ، يا مَنْ***در كنده اى روزى دهنده طفل كوچك اى نگهدار ترسان پناهنده اى كه

لا شَريكَ لَهُ وَلا وَزيرَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد، وَاَعْطِنى فى هذِهِ***شريك ندارد و نه وزير رحمت فرست بر محمد و آل محمد و بده به من در اين

الْعَشِيَّةِ، اَفْضَلَ ما اَعْطَيْتَ وَاَنـَلْتَ اَحَداً مِنْ عِبادِكَ مِنْ نِعْمَة تُوليها، وَ الاء***شب بهتر آنچه دادى و بخشيدى به يكى از بندگانت از نعمتى كه عطا كردى و مهربانيها

تُجَدِّدُها، وَبَلِيَّة تَصْرِفُها، وَكُرْبَة تَكْشِفُها، وَدَعْوَة تَسْمَعُها، وَحَسَنَة***كه تازه كردى و بلاها كه بگردانى و گرفتارى كه بر طرف كنى و دعايى كه بشنوى وحسنه اى

تَتَقَبَّلُها، وَسَيِّئَة تَتَغَمَّدُها، اِنَّكَ لَطيفٌ بِما تَشآءُ خَبيرٌ، وَعَلى كُلِّ شَىْء***كه بپذيرى وبدكردارى كه بپوشى آن را زيرا تو بالطفى به هرچه خواهى آكاههى و بر هر چيز

قَديرٌ، اَللَّهُمَّ اِنَّكَ اَقْرَبُ مَنْ دُعِىَ، وَاَسْرَعُ مَنْ اَجابَ، وَاَكْرَمُ مَنْ عَفى،***توانايى خدايا تو نزديك تر كسى باشى كه بخوانند زودتر اجابت كنى و كريم تر كسى هستى كه بگذرى

وَاَوْسَعُ مَنْ اَعْطى، واَسْمَعُ مَنْ سُئِلَ، يا رَحمنَ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَرحيمَهُما،***و پرعطاتر هر كه عطا كند وشنواتر كسى كه از او بخواهند اى بخشاينده دنيا و آخرت ومهربان هر دو

لَيْسَ كَمِثْلِكَ مَسْئُولٌ وَلا سِواكَ مَاْمُولٌ، دَعَوْتُكَ فَاَجَبْتَنى، وَسَئَلْتُكَ***نيست بمانندت درخواست شده و جز تو آرزو شده اى نيست تو را خواندم و اجابت كردى و از تو خواستم

فَاَعْطَيْتَنى، وَرَغِبْتُ اِلَيْكَ فَرَحِمْتَنى، وَوَثِقْتُ بِكَ فَنَجَّيْتَنى، وَفَزِعْتُ اِلَيْكَ***عطا كردى به تو رو كردم ترحم نمودى و به تو اعتماد كردم و نجاتم دادى و هراسناك بودم به درگاهت

فَكَفَيْتَنى، اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد عَبْدِكَ وَرَسُولِكَ وَنَبِيِّكَ، وَعَلى الِهِ***كفايتم كردى خدايا پس درود فرست بر محمد بنده تو و رسولت و پيغمبرت و برخاندانش

الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ اَجْمَعينَ، وَتَمِّمْ لَنا نَعْمآئَكَ، وَهَنِّئْنا عَطآئَكَ، وَاكْتُبْنا لَكَ***كه پاك و پاكيزه اند همه و تمام كن به مانعمت هايت و گواراكن بر ماعطايت را و بنويس مارا براى خود

شاكِرينَ، وَلاِلائِكَ ذاكِرينَ، امينَ امينَ رَبَّ الْعالَمينَ، اَللّهُمَّ يا مَنْ مَلَكَ***شكرگذار و براى نعمت هاى خود ياد آور آمين آمين اى پروردگار جهانيان خدايا اى آن كه مالك است

فَقَدَرَ، وَقَدَرَ فَقَهَرَ، وَعُصِىَ فَسَتَرَ، وَاسْتُغْفِرَ فَغَفَرَ، يا غايَةَ الطّالِبينَ***توانا و توانائيست قاهر و نافرمانيش گردند واو پوشاند و آمرزش جويند بيامرزد اى نهايت طالبان

الرّاغِبينَ، وَمُنْتَهى اَمَلِ الرّاجينَ، يا مَنْ اَحاطَ بِكُلِّ شَىْء عِلْماً، وَوَسِعَ***و مشتاقان و منتهاى آرزوى اميدواران اى كه فراگرفته علمش هر چيز را و در گرفته

الْمُسْتَقيلينَ، رَاْفَةً وَرَحْمَةً وَحِلْماً، اَللّهُمَّ اِنّا نَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ فى هذِهِ الْعَشِيَّةِ،***توبه جويان را مهر و رحمت و حلمش خدايا ما به تو رو كرديم در اين شبى

الَّتى شَرَّفْتَها وَعَظَّمْتَها بِمُحَمَّد نَبِيِّكَ وَرَسُولِكَ وَخِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ،***كه شريفش كردى و بزرگش نمودى به محمد پيغمبرت و رسولت و برگزيده از خلقت

وَاَمينِكَ عَلى وَحْيِكَ، الْبَشيرِ النَّذيرِ، السِّراجِ الْمُنيرِ، الَّذى اَنْعَمْتَ بِهِ عَلَى***و امينت بروحى تو بشير و نذير چراغ تابان كه نعمت دادى به او بر

الْمُسْلِمينَ، وَ جَعَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعالَمينَ، اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد،***مسلمانان و قرار دادى او را رحمت برجهانيان خدايا درود فرست بر محمد و آل محمد

كَما مُحَمَّدٌ اَهْلٌ لِذلِكَ مِنْكَ يا عَظيمُ، فَصَـلِّ عَلَيْـهِ وَعَلى الِهِ الْمُنْتَجَبينَ***چنانكه محمد نزد تو اهليت آن را دارد اى بزرگوار رحمت فرست بر او و براولاد نجيب

الطَّيِّبيـنَ الطّاهِرينَ اَجْمَعينَ، وَتَغَمَّدْنا بِعَفْوِكَ عَنّا، فَاِلَيْكَ عَجَّتِ الاَْصْواتُ***و پاك و پاگيزه اش همه و بپوشان مارا بگذشتت از ما زيرا بدرگاهت بلند است شيونها

بِصُنُوفِ اللُّغاتِ، فَاجْعَلْ لَنَا اَللّهُمَّ فى هذِهِ الْعَشِيَّةِ نَصيباً مِنْ كُلِّ خَيْر***به هر زبانى پس مقرر دار براى ما خدايا در اين شب بهره اى از هر خيرى كه پخش كنى

تَقْسِمُهُ بَيْنَ عِبادِكَ، وَنُور تَهْدى بِهِ، وَرَحْمَة تَنْشُرُها، وَبَرَكَة تُنْزِلُها، وَعافِيَة***ميان بندگانت و نوريكه هدايت كنى بدان و رحمتى كه پراكنده كنى و بركتى كه نازل كنى و لباس عافيتى

تُجَلِّلُها، وَرِزْق تَبْسُطُهُ، يااَرْحَمَ الرّاحِمينَ، اَللَّهُمَّ اَقْلِبْنا فى هذَا الْوَقْتِ***كه در پوشانى و روزى كه پهن كنى اى مهربان ترين مهربانان خدايا برگردان مارا در اين وقت

مُنْجِحينَ مُفْلِحينَ، مَبْرُورينَ غانِمينَ، وَلاتَجْعَلْنا مِنَ الْقانِطينَ، وَلا تُخْلِنا***كامياب و رستگار و عمل مقبول غنيمت و بهره مند و مگردان ما را از نا اميدشدگان و تهى مگذار ما را

مِنْ رَحْمَتِكَ، وَلاتَحْرِمْنا ما نُؤَمِّلُهُ مِنْ فَضْلِكَ، وَلا تَجْعَلْنا مِنْ رَحْمَتِكَ***از رحمت و دريغ مدار از ما آنچه آرزو داريم از فضلت و ما را از رحمتت

مَحْرُومينَ، وَلالِفَضْلِ ما نُؤَمِّلُهُ مِنْ عَطآئِكَ قانِطينَ، وَلا تَرُدَّنا خائِبينَ،***محروم مكن ونه از فضل آنچه آرزو داريم از فضلت از عطايت مأيوس مفرما و بازمگردان ما را نا اميد

وَلا مِنْ بابِكَ مَطْرُودينَ، يا اَجْوَدَ الاَْجْوَدينَ، وَاَكْرَمَ الاَْكْرَمينَ، اِلَيْكَ اَقْبَلْنا***ونه از درگاهت رانده اى اجود الاجودين و اكرم الاكرمين بدرگاهت رو كرديم

مُوقِنينَ، وَلِبَيْتِكَ الْحَرامِ امّينَ قاصِدينَ، فَاَعِنّا عَلى مَناسِكِنا، وَاَكْمِلْ لَنا***معتقد و براى خانه محترمت آهنگ كننده و قاصد پس كمك كن مارا در مناسكمان و كامل كن حج ما

حَجَّنا، وَاعْفُ عَنّا وَعافِنا، فَقَدْ مَدَدْنا اِلَيْكَ اَيْدِيَنا، فَهِىَ بِذِلَّةِ الاِْعْتِرافِ***را وبگذر از ما و عافيت بده بما كه مددخواستيم بدرگاهت دست خود را دراز كرده و آن دستها چنان است كه بخوارى

مَوْسُومَةٌ، اَللّهُمَّ فَاَعْطِنا فى هذِهِ الْعَشِيَّةِ ما سَئَلْناكَ، وَاكْفِنا مَا اسْتَكْفَيْناكَ،***اعتراف بگناه نشاندارشده خدايا بماعطاكن در اين شب آنچه را خواستيم از تو و كفايت كن هرچه را كفايت جوشديم

فَلا كافِىَ لَنا سِواكَ، وَلا رَبَّ لَنا غَيْرُكَ، نافِذٌ فينا حُكْمُكَ، مُحيطٌ بِنا عِلْمُكَ،***زيرا جز تو كفايت نكند كسى و حز تو پروردگار نداريم نافذ است درباره ماحكمت و محيط است بما علمت

عَدْلٌ فينا قَضآؤُكَ، اِقْضِ لَنَا الْخَيْرَ، وَاجْعَلْنا مِنْ اَهْلِ الْخَيْرِ، اَللّهُمَّ اَوْجِبْ لَنا***درست است درباره قضاوتت خوب قضاوت كن براى ما و بگردان ما را از اهل خير خدايا واجب كن براى ما

بِجُودِكَ عَظيمَ الاَْجْرِ، وَكَريمَ الذُّخْرِ وَدَوامَ الْيُسْرِ، وَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا***به جودت اجر بزرگ و ذخيره گرامى امكانات دائم و بيامرز براى ما گناهان ما را

اَجْمَعينَ، وَلا تُهْلِكْنا مَعَ الْهالِكينَ، وَلا تَصْرِفْ عَنّا رَاْفَتَكَ وَرَحْمَتَكَ يااَرْحَمَ***همه و ما را در رديف هالكان قرار مده و برمگردان از ما مهر و رحمتت را اى مهرباترين

الرّاحِمينَ، اَللّهُمَّ اجْعَلْنا فى هذَا الْوَقْتِ مِمَّنْ سَئَلَكَ فَاَعْطَيْتَهُ، وَشَكَرَكَ***مهربانان خدايا قرار بده براى ما در اين هنگام از كسانى كه از تو خواستند و به آنها عطا كردى و شكرت كردند

فَزِدْتَهُ، وَتابَ اِلَيْكَ فَقَبِلْتَهُ، وَتَنَصَّلَ اِلَيْكَ مِنْ ذُنُوبِهِ كُلِّها فَغَفَرْتَها لَهُ،***و بر آنها افزودى وبتوبازگشتند وپذيرفتى و از همه گناهان خود بدرشدند و همه را آمرزيدى است

يا ذَاالْجَلالِ وَالاِْكْرامِ، اَللّهُمَّ وَنَقِّنا وَسَدِّدْنا، وَاقْبَلْ تَضَرُّعَنا، يا خَيْرَ مَنْ***اى صاحب جلال و اكرام خدايا پاگيزه كن مارا و رهبرى كن وبپذير زارى مارا اى بهترين كسى كه

سُئِلَ، وَيا اَرْحَمَ مَنِ اسْتُرْحِمَ، يا مَنْ لا يَخْفى عَلَيْهِ اِغْماضُ الْجُفُونِ،***درخواست شده واى مهربان تر كسيكه از او طلب رحم شده اى كه پوشيده نيست بر او بهم نهادن پلك ها

وَلا لَحْظُ الْعُيُونِ، وَلا مَا اسْتَقَرَّ فِى الْمَكْنُونِ، وَلا مَا انْطَوَتْ عَلَيْهِ مُضْمَراتُ***و برهم زدن چشم ها و نه آنچه زير پرده جاى دارد و نه آنچه در نهاد دل ها

الْقُلُوبِ، اَلا كُلُّ ذلِكَ قَدْ اَحْصاهُ عِلْمُكَ، وَوَسِعَهُ حِلْمُكَ، سُبْحانَكَ وَتَعالَيْتَ***نهفته است بلى همه آنها براستى برشمرده دانش تو و فرارگرفته حلم تو منزهى تو و برترى

عَمّا يَقُولُ الظّالِمُونَ عُلُوّاً كَبيراً، تُسَبِّحُ لَكَ السَّمواتُ السَّبْعُ وَالاَْرَضُونَ***از آنچه مى گويند ستمگران برترى بسيارى تسبيح كند برايت آسمانهاى هفتگانه و زمينها و هركه در

وَمَنْ فيهِنَّ، وَاِنْ مِنْ شَىْء اِلاّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ فَلَكَ الْحَمْدُ وَالْمَجْدُوَعُلُوُّ الْجَدِّ***آنهاست و نيست چيزى جز تسبيح خوان به سپاست پس براى توست سپاس وبزرگوارى و برترى و بلند

يا ذَاالْجَلالِ وَالاِْكْرامِ وَالْفَضْلِ وَالاِْنْعامِ، وَالاَْيادِى الْجِسامِ، وَاَنْتَ الْجَوادُ***اى صاحب جلال و اكرام و فضل و احسان و عطايا وموهبتهاى بزرگ و تويى بخشنده

الْكَريمُ الرَّؤُوفُ الرَّحيمُ، اَللَّهُمَّ اَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ رِزْقِكَ الْحَلالِ، وَعافِنى فى***و كريم و مهربان و آمرزنده خدايا وسعت ده به من از روزى حلالت و عافيت بخش در

بَدَنى وَدينى، وَ امِنْ خَوْفى وَاَعْتِقْ رَقَبَتى مِنَ النّارِ، اَللّهُمَّ لا تَمْكُرْ بى،***بدنم و دينم و آسوده ام كن از ترس و آزادكن تنم را از آتش خدايا مرا گرفتار مكر مكن

وَلا تَسْتَدْرِجْنى، وَلا تَخْدَعْنى، وَادْرَءْ عَنّى شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ».***و در غفلت مرا بسوى هلاكت مبر و مانع فريبم باش و دفع كن از من شرّ نابكاران و فاسقان از جنّ و انس.»

پس صورت خود را به سوى آسمان بلند كرد و از ديده هاى مباركش اشك مى ريخت و به صداى بلند مى فرمود:

«يا اَسْمَعَ السّامِعينَ، يا اَبْصَرَ النّاظِرينَ، وَيا اَسْرَعَ الْحاسِبينَ، وَ يا اَرْحَمَ***اى شنواتر شنوايان اى بيناتر بيانايان واى سريعترحساب رس حساب رسان اى مهربان ترين

الرّاحِمينَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد السّادَةِ الْمَيامينِ، وَاَسْئَلُكَ اَللّهُمَّ***مهربانان درود فرست بر محمد و آل محمد آقايان با ميمنت و از تو خواهم خدايا

حاجَتِىَ الَّتى اِنْ اَعْطَيْتَنيها لَمْ يَضُرَّنى ما مَنَعْتَنى، وَاِنْ مَنَعْتَنيها***آن حاجتم را كه اگر به من عطا كنى زيانم ندارد هرچه را دريغ نمايى و اگر آن را دريغ كنى از من

لَمْ يَنْفَعْنى ما اَعْطَيْتَنى، اَسْئَلُكَ فَكاكَ رَقَبَتى مِنَ النّارِ، لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ وَحْدَكَ***هرچه به من دهى سودى ندمد از تو خواهم آزادى كردنم را از آتش نيست معبودى جز تو يگانه اى

لاشَريكَ لَكَ، لَكَ الْمُلْكُ وَلَكَ الْحَمْدُ، وَاَنْتَ عَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ يا رَبِّ***وبى شريك از توست حمد و فرمانروائى از توست و براى توست ستايش و تو برهر چيز توانايى يارب

يا رَبِّ». ***يارب.»

پس مكرّر مى گفت «يا رَبِّ»، و علاّمه مجلسى در زادالمعاد اين دعاى شريف را موافق روايت كفعمى ايراد نموده، ليكن سيّد بن طاوس در اقبال بعد از «يا رَبِّ يا رَبِّ» اين زيادتى را ذكر نموده:

«اِلـهى اَنـَا الْفَقيرُ فى غِناىَ، فَكَيْفَ لا اَكُونُ فَقيراً فى فَقْرى، اِلـهى اَنـَا***خدايا من در توانگرى خود نيازمندم و چگونه نيازمند نباشم درندارى خود خدايا من

الْجاهِلُ فى عِلْمى، فَكَيْفَ لا اَكُونُ جَهُولاً فى جَهْلى، اِلـهى اِنَّ اخْتِلافَ***نادانم در دانش خود و چگونه نادان نباشم از نادانيم خدايا اختلاف

تَدْبيرِكَ وَسُرْعَةَ طَوآءِ مَقاديرِكَ مَنَعا عِبادَكَ الْعارِفينَ بِكَ عَنْ السُّكُونِ اِلى***تدبيرت و سرعت تحول در تقديرات تو جلوى بندگان عارفت گرفته كه دل آرام به

عَطآء وَالْيَأْسِ مِنْكَ فى بَلاء، اِلهى مِنّى ما يَليقُ بِلُؤْمى، وَمِنْكَ ما يَليقُ***عطايت باشند يانوميد از تو در هنگام بلايت خدايا از من است آنچه شايسته پستى من است و از توست

بِكَرَمِكَ، اِلهى وَصَفْتَ نَفْسَكَ بِاللُّطْفِ وَالرَّأْفَةِ لى قَبْلَ وُجُودِ ضَعْفى،***آنچه شايان كرم توست خدايا ستودى خود را به لطف و مهربانى به من پيش از نادانيم

اَفَتَمْنَعُنى مِنْهُما بَعْدَ وُجُودِ ضَعْفى، اِلهى اِنْ ظَهَرَتِ الْمَحاسِنُ مِنّى***آيا دريغ مينمايى از آنها پس از نادانيم؟ خدايا اگر زيبائى هايى از من پديد شود

فَبِفَضْلِكَ وَلَكَ الْمِنَّةُ عَلَىَّ، وَاِنْ ظَهَرَتِ الْمَساوى مِنّى فَبِعَدْلِكَ وَلَكَ الْحُجَّةُ***پس به فضل توست و من از تو بايد منت كشم و اگر رخ دهد بدى ها از من به عدل توست و براى توست

عَلَىَّ، اِلهى كَيْفَ تَكِلُنى وَقَدْ تَكَفَّلْتَ لى وَكَيْفَ اُضامُ وَاَنْتَ النّاصِرُ لى، اَمْ***حجّت بر من خدايا واگذارى مرا به آنچه كفيل منى و چگونه زير پاشوم و تو يار منى و آيا

كَيْفَ اَخيبُ وَاَنْتَ الْحَفِىُّ بى، ها اَنـَا اَتَوَسَّلُ اِلَيْكَ بِفَقْرى اِلَيْكَ، وَكَيْفَ***چگونه نوميدم گردم و حال آنكه تو به من مهربانى اكنون بدرگاهت متوسّلم به وسيله نيازم به تو و چگونه

اَتَوَسَّلُ اِلَيْكَ بِما هُوَ مَحالٌ اَنْ يَصِلَ اِلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ اَشْكوُ اِلَيْكَ حالى وَهُوَ***تو را وسيله سازم براى آنكه محال است پيرامون تو باشد و چگونه شكايت حال خود كنم بدرگاهت و در

لا يَخْفى عَلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ اُتَرْجِمُ بِمَقالى وَهُوَ مِنَكَ بَرَزٌ اِلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ تُخَيِّبُ***صورتيكه حالم بر تو پنهان نيست ياچگونه به زبانم شرح دهم و از تو به تورسيده است يا چگونه بيهوده سازى

امالى وَهِىَ قَدْ وَفَدَتْ اِلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ لا تُحْسِنُ اَحْوالى وَبِكَ قامَتْ، اِلهى ما***آرزوهايم را كه هر تو وارد شده است يا چگونه خوش نكنى حالات وحال آنكه احوال من به توبستگى دارد خدايا چه

اَلْطَفَكَ بى مَعَ عَظيمِ جَهْلى، وَمااَرْحَمَكَ بى مَعَ قَبيحِ فِعْلى، اِلهى ما اَقْرَبَكَ***لطفى به من دارى بابزرگ نادانيم و چه مهربانى به من دارى بازشت كارى من خدايا چقدر به من نزديكى

مِنّى وَاَبْعَدَنى عَنْكَ، وَما اَرْاَفَكَ بى فَمَا الَّذى يَحْجُبُنى عَنْكَ، اِلهى عَلِمْتُ***ومن از تو دورم و چقدر به من مهربانى پس چيست كه محجوب كرده مرا از تو؟ خدايا دانستم

بِاخْتِلافِ الاْثارِ وَتَنقُّلاتِ الاَْطْوارِ اَنَّ مُرادَكَ مِنّى اَنْ تَتَعَرَّفَ اِلَىَّ فى كُلِّ***بهوسيله اختلاف آثار و زيرور و شدن و تغييراطور هستى كه مقصود تو از من اينست كه خود را از وجود هرچيز

شَىْء، حَتّى لا اَجْهَلَكَ فى شَىْء، اِلهى كُلَّما اَخْرَسَنى لُؤْمى اَنْطَقَنى كَرَمُكَ،***به من شناسانى تانادان به تونمانم در هيچ چيزى خدايا هروقت لالم كند پستى من به سخن آرد مرا كرم تو

وَكُلَّما ايَسَتْنى اَوْصافى اَطْمَعَتْنى مِنَنُكَ، اِلهى مَنْ كانَتْ مَحاسِنُهُ مَساوِىَ،***و هر آن گاه نااميد سازد اوصاف خودم به طمعم اندازد نعمت هاى تو خدايا كسيكه خوبيهايش هم بداست

فَكَيْفَ لا تَكُونُ مَساويهِ مَساوِىَ، وَمَنْ كانَتْ حَقايِقُهُ دَعاوِىَ، فَكَيْفَ***چگونه بديهايش بد نيست و كسيكه حقيقت گوئى او هم صرف ادّعاست پس چگونه نباشد

لاتَكُونُ دَعاويهِ دَعاوِىَ، اِلهى حُكْمُكَ النّافِذُ وَمَشِيَّتُكَ الْقاهِرَةُ لَمْ يَتْرُكا***ادعاهاى صرف دعوى خدايا حكم با نفوذ است و خواست قاهرت بجانگذاشتند براى صاحب گفتار جاى

لِذى مَقال مَقالاً، وَلا لِذى حال حالاً، اِلهى كَمْ مِنْ طاعَة بَنَيْتُها، وَحالَة***گفتارى ونه براى صاحب حال حال دم زدن خدايا چه بسيارى طاعتى كه ساختم وحال عبادتى كه

شَيَّدْتُها، هَدَمَ اعْتِمادى عَلَيْها عَدْلُكَ، بَلْ اَقالَنى مِنْها فَضْلُكَ، اِلهى اِنَّكَ***بنياد كردم واز بن كند اعتماد مرا بر آن عدلت بلكه فضلت آن را مورد عفو ساخت خدايا تو خود

تَعْلَمُ اَنّى وَاِنْ لَمْ تَدُمِ الطّاعَةُ مِنّى فِعْلاً جَزْماً فَقَدْ دامَتْ مَحَبَّةً وَعَزُْماً، اِلهى***ميدانى كه اگر ادامه طاعت از من تصميمى ندارد ولى دوستى و عزم بر آن ادامه دارد خدايا

كَيْفَ اَعْزِمُ وَاَنْتَ الْقاهِرُ، وَكَيْفَ لا اَعْزِمُ وَاَنْتَ الاْمِرُ، اِلهى تَرَدُّدى فِى الاْثارِ***چگونه تصميم گيرم كه در زير قهر توام و چطور تصميم نگيرم وتوهم فرمان دهى خدايا تفكر من در آثار

يُوجِبُ بُعْدَ الْمَزارِ، فَاجْمَعْنى عَلَيْكَ بِخِدْمَة تُوصِلُنى اِلَيْكَ، كَيْفَ يُسْتَدَلُّ***تو مايه دورى از ديدار تواست پس كردارمرا با خودت بوسيله خدمتى كه مرا بتو رساند جمع كن چگونه دليل آرند

عَلَيْكَ بِما هُوَ فى وُجُودِهِ مُفْتَقِرٌ اِلَيْكَ، اَيَكُونُ لِغَيْرِكَ مِنَ الظُّهُورِ ما لَيْسَ لَكَ***بهوجودت چيزى را كه خودش از نظرهستى نيازمند توست آيا تواند چيزى ديگرى پديدارتر از خود تو

حَتّى يَكُونَ هُوَ الْمُظْهِرَ لَكَ، مَتى غِبْتَ حَتّى تَحْتاجَ اِلى دَليل يَدُلُّ عَليْكَ،***باشد تا او وسيله ظهور تو گردد كى نهانى تانيازمند برهانى باشى كه بر تو دلالت كند

وَمَتى بَعُدْتَ حَتّى تَكُونَ الاْثارُ هِىَ الَّتى تُوصِلُ اِلَيْكَ، عَمِيَتْ عَيْنٌ لا تَراكَ***و كى دورى تا به وسيله آثار به تو رسند؟ كور باد آن چشمى كه تو را ديده بان خود نبيند

عَلَيْها رَقيباً، وَخَسِرَتْ صَفْقَةُ عَبْد لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّكَ نَصيباً، اِلهى اَمَرْتَ***و زيان مندباد معامله بنده اى كه بهره از دوستيت بدو نداده اى خدايا دستور دادى

بِالرُّجُوعِ اِلَى الاْثارِ، فَارْجِعْنى اِلَيْكَ بِكِسْوَةِ الاَْنْوارِ وَهِدايَةِ الاِْسْتِبصارِ***مراجعه به آثار كنم پس مرا به خود بطلب از تجلى انوار و راهنمايى بينش دل بابصرت

حَتّى اَرْجِعَ اِلَيْكَ مِنْها كَما دَخَلْتُ اِلَيْكَ مِنْها مَصُونَ السِّرِّ عَنِ النَّظَرِ اِلَيْها،***تا مراجعه كنم بدرگاهت از آنها چنانچه از همانها بدرگاه تو راه يافتم ونهاد از نگاه به آنها پرداختم

وَمَرْفُوعَ الْهِمَّةِ عَنِ الاِْعْتِمادِ عَلَيْها، اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْ قَديرٌ، اِلهى هذا ذُلّى***و همّت خود را از اعتماد بدانها برداشتم زيرا تو بر هر چيز توانايى خدايا اين خوارى من

ظاهِرٌ بَيْنَ يَدَيْكَ، وَهذا حالى لا يَخْفى عَلَيْكَ، مِنْكَ اَطْلُبُ الْوُصُولَ اِلَيْكَ،***عيان است در برابر تو و اين حال من پوشيده نباشد بر تو از خودت خواهم رسيدن به حضرتت را

وَبِكَ اَسْتَدِلُّ عَلَيْكَ، فَاهْدِنى بِنُورِكَ اِلَيْكَ، وَاَقِمْنى بِصِدْقِ الْعُبُودِيَّةِ بَيْنَ***و به وسيله تو دليل آرم به تو هدايت كن مرا به نور خودت به سويت و برپايم دار تصديق بندگى در

يَدَيْكَ، اِلهى عَلِّمْنى مِنْ عِلْمِكَ الْمَخْزُونِ، وَصُنّى بِسِتْرِكَ الْمَصُونِ، اِلهى***پيش خودت خدايا به من بياموز از دانش مخزونت و محفوظم دار بستر مصونت خدايا

حَقِّقْنى بِحَقائِقِ اَهْلِ الْقُرْبِ، وَاسْلُكْ بى مَسْلَكَ اَهْلِ الْجَذْبِ، اِلهى اَغْنِنى***بيارايم به حقايق نزديكان خود و ببر مرا به راه اهل جذبه و اشتياقت خدايا بى نيازم كن

بِتَدْبيرِكَ لى عَنْ تَدْبيرى، وَبِاخْتِيارِكَ عَنِ اخْتِيارى، وَاَوْقِفْنى عَلى مَراكِزِ***به تدبير خودت از تدبير خودم و به اختيار تو است اختيار من و زير نظر گير به هر جاى

اضْطِرارى، اِلهى اَخْرِجْنى مِنْ ذُلِّ نَفْسى،وَطَهِّرْنى مِـنْ شَكّى وَشِرْكى***بيچارگيم را خدايا بيرون آر مرا از خوارى نفس و پاك كن مرا از دو دلى و شك و شرك خودم

قَبْلَ حُلُولِ رَمْسى، بِكَ اَنْتَصِرُ فَانْصُرْنى، وَعَلَيْكَ اَتَوَكَّلُ فَلا تَكِلْنى، وَاِيّاكَ***پيش از رفتن به گورم به تو يارى ميطلبم پس ياريم نما و بر تو توكل دارم پس مرا وامگذر و از تو مى خواهم

اَسْئَلُ فَلا تُخَيِّبْنى، وَفى فَضْلِكَ اَرْغَبُ فَلا تَحْرِمْنى، وَبِجَنابِكَ اَنْتَسِبُ***وبس پس نااميدم مكن و از فضل تو مشتاقم پس دريغم مدار و به آستان تو روآورم

فَلا تُبْعِدْنى، وَبِبابِكَ اَقِفُ فَلا تَطْرُدْنى، اِلهى تَقَدَّسَ رِضاكَ اَنْ يَكُونَ لَهُ عِلَّةٌ***پس دورم مكن وبدرگاه تو ايستاده ام پس مرا مران خدايا مقدس است پسند تو از اينكه خودت سبب ساز

مِنْكَ، فَكَيْفَ يَكُونُ لَهُ عِلَّةٌ مِنّى، اِلـهى اَنْتَ الْغَنِىُّ بِذاتِكَ اَنْ يَصِلَ اِلَيْكَ***آن باشى پس چطور مى توانم سبب ساز آن گردم خدايا تو به خود بى نيازى از اينكه سودى

النَّفْعُ مِنْكَ، فَكَيْفَ لا تَكُونُ غَنِيّاً عَنّى، اِلهى اِنَّ الْقَضآءَ وَالْقَدَرَ يُمَنّينى،***از خود جويى پس چطور بى نياز نيستى از سود جويى من؟ خدايا براستى قضاء وقدر به آرزويم كشند

وَاِنَّ الْهَوى بِوَثائِقِ الشَّهْوَةِ اَسَرَنى، فَكُنْ اَنْتَ النَّصيرَ لى حَتّى تَنْصُرَنى***وهواى نفس بندهائى بگردن شهوت من نهند واسيرم كنند پس تو ياور من باش تا پيروز گردم

وَتُبَصِّرَنى، وَاَغْنِنى بِفَضْلِكَ حَتّى اَسْتَغْنِىَ بِكَ عَنْ طَلَبى، اَنْتَ الَّذى***و بينا شوم و بى نيازم بكن به فضل خود تا بى نياز باشم به تو از جويندگى خودم تويى كه

اَشْرَقْتَ الاَْنْوارَ فى قُلُوبِ اَوْلِيآئِكَ حَتّى عَرَفُوكَ وَوَحَّدُوكَ، وَاَنْتَ الَّذى اَزَلْتَ***تابيدى انوار معرفت دردلهاى دوستانت تا تورا شناختند و يگانه دانستند و تويى كه بر طرف ساختى

الاَْغْيارَ عَنْ قُلُوبِ اَحِبّائِكَ حَتّى لَمْ يُحِبُّوا سِواكَ، وَلَمْ يَلْجَئُوا اِلى غَيْرِكَ،***ديگران را از دلهاى دوستانت تا دوستى ديگران را جدا ساختند و پناه بردند به ديگرى

اَنْتَ الْمُوْنِسُ لَهُمْ حَيْثُ اَوْحَشَتْهُمُ الْعَوالِمُ، وَاَنْتَ الَّذى هَدَيْتَهُمْ حَيْثُ***تويى همدم آنان آن جاكه عوالم هستى در هراسند و تويى كه راهنماى آنهايى آن جا كه

اسْتَبانَتْ لَهُمُ لْمَعالِمُ، ماذا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ، وَمَا الَّذى فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ، لَقَدْ***چشم انداز آنها شود نشانه هاى تو چه دارد آنكه تو را ندارد؟ و چه ندارد آنكه تو را دارد مسلّماً

خابَ مَنْ رَضِىَ دُونَكَ بَدَلاً، وَلَقَدْ خَسِرَ مَنْ بَغى عَنْكَ مُتَحَوِّلاً،***تهى دست باشد آنكه پسندد وبجاى تو چيز ديگرى محققاً زيان مند است آنكه از تو رو گردانيد در حال كوچ كردن

كَيْفَ يُرْجى سِواكَ وَاَنْتَ ما قَطَعْتَ الاِْحْسانَ، وَكَيْفَ يُطْلَبُ مِنْ غَيْرِكَ وَاَنْتَ***چطور مى شود بغير تو اميدوار بود وحال آنكه تو قطع احسان نكردى و چگونه از ديگرى بجويند و توبه

ما بَدَّلْتَ عادَةَ الاِْمْتِنانِ، يا مَنْ اَذاقَ اَحِبّآئَهُ حَلاوَةَ الْمُؤانَسَةِ فَقامُوا بَيْنَ***شيوه خود عطا بخش مى باشى اى كه چشاند به دوستانش شيرينى انس را و به پاخيزند در برابرش

يَدَيْهِ مُتَمَلِّقينَ، وَيا مَنْ اَلْبَسَ اَوْلِيائَهُ مَلابِسَ هَيْبَتِهِ فَقامُوا بَيْنَ يَدَيْهِ***تملق گويان واى كه ببر اوليائش كرد جامه هاى هيبت خود را و به پاخيزند در برابرش

مُسْتَغْفِرينَ، اَنْتَ الذّاكِرُ قَبْلَ الذّاكِرينَ، وَاَنْتَ الْبادى بِالاِْحْسانِ قَبْلَ تَوَجُّهِ***آمرزش جويان تو ذكر گويى پيش از ذكر گويان و تويى آغاز كننده احسان پيش از توجه

الْعابِدينَ، وَاَنْتَ الْجَوادُ بِالْعَطآءِ قَبْلَ طَلَبِ الطّالِبينَ، وَاَنْتَ الْوَهّابُ ثُمَّ لِما***عابدان و تو بخشنده عطايى پيش از خواست طالبان و تويى بسيار بخشنده سپس آنچه خود به

وَهَبْتَ لَنا مِنَ الْمُسْتَقْرِضينَ، اِلهى اُطْلُبْنى بِرَحْمَتِكَ حَتّى اَصِلَ اِلَيْكَ،***ما بخشيدى به عنوان قرض خواهى خدايا مهرت را جويايم تا برسم به كويت

وَاجْذِبْنى بِمَنِّكَ حَتّى اُقْبِلَ عَلَيْكَ، اِلـهى اِنَّ رَجآئى لايَنْقَطِعُ عَنْكَ وَاِنْ***و به سوى خود جذبم نما به فضل خودت تاروى بدرگاهت كنم خدايا براستى اميدم از قطع نشود و اگر چه

عَصَيْتُكَ، كَما اَنَّ خَوْفى لا يُزايِلُنى وَاِنْ اَطَعْتُكَ، فَقَدْ دَفَعَتْنِى الْعَوالِمُ اِلَيْكَ،***نافرمانيت كردم چنانچه ترسم زايل نشود و اگر چه فرمانت برم مرا بدرگاه تو بلند كردى عوالم هستى

وَقَدْ اَوْقَعَنى عِلْمى بِكَرَمِكَ عَلَيْكَ، اِلهى كَيْفَ اَخيبُ وَاَنْتَ اَمَلى، اَمْ كَيْفَ***و علم من بكرم تو مرا به آستانت انداخت خدايا چه طور نااميد شوم و تو آرزوى منى يا چگونه

اُهانُ وَعَلَيْكَ مُتَّكَلى، اِلـهى كَيْفَ اَسْتَعِزُّ وَفِى الذِّلَّةِ اَرْكَزْتَنى، اَمْ كَيْفَ***خوار شوم وبرتو تكيه زدم خدايا چه طور عزّت جويم كه در خوارى مرامتمركز كردى يا چگونه

لا اَسْتَعِزُّ وَاِلَيْكَ نَسَبْتَنى، اِلـهى كَيْفَ لااَفْتَقِرُ وَاَنْتَ الَّذى فِى الْفُقَرآءِ***عزّت جويم كه مرا به خودت بستى خدايا چگونه نيازنيارم وتويى كه در نيازمندانم

اَقَمْتَنى، اَمْ كَيْفَ اَفْتَقِرُ وَاَنْتَ الَّذى بِجُودِكَ اَغْنَيْتَنى، وَاَنْتَ الَّذى لا اِلهَ***جاى دادى يا چه طور نيازآرم و تويى كه به جودت بى نيازم كردى و تويى كه نيست معبود حقى

غَيْرُكَ، تَعَرَّفْتَ لِكُلِّ شَىْء فَما جَهِلَكَ شَىْءٌ، وَاَنْتَ الَّذى تَعَرَّفْتَ اِلَىَّ فى كُلِّ***جز تو خود را شناساندى بهرچيز چيزى نيست كه تورانشناسد تويى كه معرّفى كردى خود را به من در هر

شَىْء، فَرَاَيْتُكَ ظاهِراً فى كُلِّ شَىْء، وَاَنْتَ الظّاهِرُ لِكُلِّ شَىْء، يا مَنِ اسْتَوى***چيز پس ديدم تو را آشكارا در هر چيز و تو عيانى برهرچيز اى كه بر رحمانيت خود

بِرَحْمانِيَّتِهِ فَصارَ الْعَرْشُ غَيْباً فى ذاتِهِ، مَحَقْتَ الاْثارَ بِالاْثارِ، وَمَحَوْتَ***استوارى و عرش در غيبت ذات توست محو كردى آثار را به آثار و نابود كردى

الاَْغْيارَ بِمُحيطاتِ اَفْلاكِ الاَْنْوارِ، يا مَنِ احْتَجَبَ فى سُرادِقاتِ عَرْشِهِ عَنْ***اغيار به محيطهاى افلاك انوار اى كه نهان است در سرا پرده هاى عرش خود از

اَنْ تُدْرِكَهُ الاَْبْصارُ، يا مَنْ تَجَلّى بِكَمالِ بَهآئِهِ فَتَحَقَّقَتْ عَظَمَتُهُ الاِْسْتِوآءَ،***آنكه دريافت كند او را چشم ها ايكه پرتو افكند به كمال نور خود و پابرجاشد عظمتش استوارى را

كَيْفَ تَخْفى وَاَنْتَ الظّاهِرُ، اَمْ كَيْفَ تَغيبُ وَاَنْتَ الرَّقيبُ الْحاضِرُ، اِنَّكَ عَلى***چطور پنهانى با اين كه آشكارى يا چگونه غائبى و توديده بان حاضرى زيرا تو بر هر چيز

كُلِّ شَىْء قَديرٌ وَالْحَمْدُ للهِِ وَحْدَهُ». ***توانايى و حمد و سپاس براى خداى يگانه است.»