«عاريه» آن است كه انسان، مال خود را به ديگرى بدهد كه از آن استفاده كند و در عوض، چيزى هم از او نگيرد، مثل آنكه دوچرخه خود را به كسى بدهد تا برود منزل و برگردد.

(مسئله 501) كسى كه چيزى عاريه داده، هر وقت بخواهد مى تواند آن را پس بگيرد و كسى هم كه عاريه كرده، هر وقت بخواهد مى تواند آن را پس بدهد.

(مسئله 502) اگر مالى را كه عاريه كرده از بين برود يا معيوب شود، اگر در نگهدارى از آن كوتاهى، و يا در استفاده از آن زياده روى نكرده، ضامن نيست؛ ولى اگر در نگهدارى از آن كوتاهى كرده و يا در استفاده از آن زياده روى كرده باشد، بايد خسارت آن را بپردازد.

(مسئله 503) اگر قبلاً شرط كرده باشند كه هرگونه خسارت بر آن مال وارد شود، عاريه كننده ضامن است، بايد آن خسارت را بپردازد.

(مسئله 504) چيزى را كه عاريه كرده، بدون اجازه صاحب آن نمى تواند به ديگرى اجاره يا عاريه دهد.