(كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّة أُخْرِجَتْ لِلْنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرَهُمُ الْفَاسِقُونَ)

«شما بهترين امت از ميان مردم بوديد امر به معروف و نهى از منكر مى كنيد و ايمان به خداوند مى آوريد و اگر اهل كتاب ايمان آورند براى ايشان بهتر بود از آنان مؤمنانند و اكثر ايشان فاسقند».

اين آيه نيز كه در ادامه آيات گذاشته وارد شده است سياقى مشابه آيات پيشين دارد به اين شكل كه ابتدا ترغيب به وحدت مى كند و هشدار به عواقب سوء تفرقه مى دهد و پس از آن به مسئله امر به معروف و نهى از منكر سفارش مى نمايد (ولاتكونوا كالذين تفرقوا و اختلفوا...) الآية[1] كه وحدت سياق با همان تفسيرى كه بيان شد دليل محكمى است بر اينكه مراد; اعم از هر شيوه و روش در اجراى اين فريضه نيست تا شامل ضرب و جرح و فشار و تهديد گردد.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. آل عمران، آيه 105.