(مسئله 2241 ) «بيمه» قرارداد و عقدى است بين بيمه گر (شركت بيمه) و بيمه گذار (مؤسّسه، شركت يا شخص) كه بيمه را مى پذيرد و اين عقد، مثل ساير عقدها محتاج به ايجاب و قبول است و شرايطى كه در موجب و قابل و عقد در ساير عقود، معتبر است، در اين عقد نيز معتبر است و مى توان اين عقد را با هر لغت و زبانى اجرا كرد.

(مسئله 2242 ) در بيمه علاوه بر شرايطى كه در ساير عقود است، از قبيل بلوغ، عقل، اختيار و مانند آن، چند شرط معتبر است:

1. تعيين مورد بيمه كه شخص است يا مغازه، كشتى، اتومبيل، هواپيما، و يا هر چيز ديگر؛

2. تعيين دو طرف عقد كه اشخاص هستند يا مؤسّسات يا شركتها و يا دولت؛

3. تعيين مبلغى كه بايد بپردازند؛

4. تعيين زمان بيمه كه از اول فلان ماه يا سال تا چند ماه يا چند سال است؛

5. تعيين خطرهايى كه موجب خسارت مى شود؛ مثل آتش سوزى، غرق شدن، سرقت، وفات يا بيمارى، و مى توانند كلّيه آفاتى را كه موجب خسارت مى شود، قرار دهند.

(مسئله 2243 ) لازم نيست در قرارداد بيمه، ميزان خسارت تعيين شود. پس اگر قرار بگذارند كه هر مقدار خسارت وارد شود جبران كنند، صحيح است.

(مسئله 2244 ) در بيمه هر يك از دو طرف مى توانند مفاد ايجاب يا قبول را اجرا نمايند؛ ولى بايد تمام قيودى كه گفته شد معلوم شود و قرارداد بر اساس آنها واقع شود.

(مسئله 2245 ) ظاهراً تمام اقسام بيمه، با شرايطى كه ذكر شد صحيح است، چه بيمه عمر باشد، يا بيمه كالاهاى تجارتى، ساختمان، كشتى، هواپيما، بيمه كارمندان دولت يا مؤسسات، بيمه اهل يك روستا يا شهر؛ و بيمه عقد مستقلى است و مى توان به عنوان بعض عقود ديگر از قبيل صلح آن را اجرا كرد.