(مسئله 1997 ) اگر زكات فطره را به يكى از هشت مصرفى برسانند كه قبلاً براى زكات مال گفته شد، كافى است؛ ولى احتياط مستحب آن است كه فقط به فقراى شيعه بدهند.

(مسئله 1998 ) اگر طفل فقير باشد، انسان مى تواند زكات فطره را به مصرف او برساند، يا به واسطه دادن به ولىّ طفل، ملكِ طفل نمايد.

(مسئله 1999 ) فقيرى كه به او فطره مى دهند، لازم نيست عادل باشد؛ ولى احتياط مستحب آن است كه به شرابخوار و به كسى كه آشكارا گناهان را انجام مى دهد، زكات فطره ندهند.

(مسئله 2000 ) به كسى كه فطره را در معصيت مصرف مى كند، نبايد فطره بدهند.

(مسئله 2001 ) احتياط واجب آن است كه به يك فقير، كمتر از يك صاع (كه تقريباً سه كيلو است) فطره ندهند؛ همچنين مى توانند بيشتر از مخارج سالش و تا حدّ بى نيازى فطره بدهند.

(مسئله 2002 ) اگر از جنسى كه قيمتش دو برابر قيمت معمولى آن است، مثلا از گندمى كه قيمت آن دو برابر قيمت گندم معمولى است، نصف صاع كه معناى آن در مسئله قبل بيان شد بدهد، كافى نيست و اگر آن را به قصد قيمت زكات فطره هم بدهد، كفايت نمى كند.

(مسئله 2003 ) انسان نمى تواند نصف صاع را از يك جنس، مثلا گندم و نصف ديگر آن را از جنس ديگر، مثلا جو بدهد؛ و اگر آن را به قصد قيمت زكات فطره هم بدهد اشكال دارد، بلكه كافى نيست.

(مسئله 2004 ) مستحبّ است در پرداخت زكات فطره، خويشان فقير خود را بر ديگران مقدم دارد، بعد همسايگان فقير را و بعد اهل علم فقير را؛ ولى اگر ديگران از جهتى برترى داشته باشند، مستحبّ است آنها را مقدم بدارد.

(مسئله 2005 ) اگر انسان به خيال اينكه كسى فقير است به او زكات فطره بدهد و بعد بفهمد فقير نبوده، چنانچه مالى را كه به او داده از بين نرفته باشد، مى تواند پس بگيرد و به مستحق بدهد؛ و اگر نتواند بگيرد بايد از مال خودش فطره را بپردازد و اگر از بين رفته باشد، در صورتى كه گيرنده فطره مى دانسته يا احتمال مى داده كه آنچه را گرفته زكات فطره است، بايد عوض آن را بدهد وگرنه، دادن عوض بر او واجب نيست و انسان بايد دوباره زكات فطره را پرداخت كند.

(مسئله 2006 ) اگر كسى بگويد فقيرم، نمى توان به او زكات فطره داد، مگر آنكه از گفته او اطمينان پيدا كند كه فقير است يا انسان بداند كه قبلا فقير بوده است.