(مسئله 1552 )اگر روزه دار، عمداً چيزى بخورد يا بياشامد، روزه او باطل مى شود، چه خوردن و آشاميدن چيزِ معمول باشد، مثل نان و آب و چه معمول نباشد، مثل خاك و شيره درخت، و چه كم باشد يا زياد. حتّى اگر مسواك را از دهان بيرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد، روزه او باطل مى شود، مگر آنكه رطوبت مسواك در آب دهان، به طورى از بين برود كه رطوبت خارج به آن گفته نشود.

(مسئله 1553 )اگر كسى موقعى كه مشغول سحرى خوردن است، بفهمد كه صبح شده، بايد لقمه را از دهان بيرون آورد و چنانچه عمداً فرو برد، روزه اش باطل است و به دستورى كه بعداً گفته خواهد شد، كفّاره هم بر او واجب مى شود.

(مسئله 1554 )اگر روزه دار سهواً چيزى بخورد يا بياشامد، روزه اش باطل نمى شود.

(مسئله 1555 )احتياط مستحب آن است كه روزه دار، از استعمال آمپول تقويتى خوددارى كند؛ ولى تزريق آمپولى كه عضو را بى حس مى كند يا به جاى دارو استعمال مى شود، اشكال ندارد؛ ليكن بنا بر احتياط واجب بايد از سِرُمى كه به جاى غذا استعمال مى شود اجتناب نمايد.

(مسئله 1556 )اگر روزه دار چيزى را كه لاى دندان مانده است، عمداً فرو ببرد، روزه اش باطل مى شود.

(مسئله 1557 )كسى كه مى خواهد روزه بگيرد، لازم نيست پيش از اذان دندانهايش را خلال كند، ولى اگر بداند غذايى كه لاى دندان مانده در روز فرو مى رود، چنانچه خلال نكند و چيزى از آن فرو رود، روزه اش باطل مى شود، بلكه اگر فرو هم نرود بايد قضاى آن روز را بگيرد.

(مسئله 1558 )فرو بردن آب دهان، اگرچه به واسطه تصوّر ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمى كند.

(مسئله 1559 )فرو بردن اخلاط سر و سينه، تا به فضاى دهان نرسيده، اشكال ندارد؛ ولى اگر داخل فضاى دهان شود، احتياط واجب آن است كه آن را فرو نبرد و اگر فرو برد، بنا بر احتياط واجب روزه اش باطل مى شود و قضا و كفاره دارد.

(مسئله 1560 )اگر روزه دار به قدرى تشنه شود كه بترسد از تشنگى بميرد، مى تواند به اندازه اى كه از مردن نجات پيدا كند آب بياشامد، و روزه او صحيح است.

(مسئله 1561 )جويدن غذا براى بچه يا پرنده و چشيدن غذا و مانند اينها كه معمولا به حلق نمى رسد، اگرچه اتّفاقاً به حلق برسد، روزه را باطل نمى كند؛ ولى اگر انسان از اول بداند كه به حلق مى رسد، چنانچه فرو رود، روزه اش باطل مى شود و بايد قضاى آن را بگيرد و كفّاره هم بر او واجب است.

(مسئله 1562 )انسان نمى تواند براى ضعف، روزه را بخورد؛ ولى اگر ضعف او به قدرى است كه معمولا نمى توان آن را تحمّل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد.