(مسئله 723) موقعى انسان مى تواند مشغول نماز شود كه يقين كند وقت داخل شده است، يا يك ثقه (مورد اطمينان) به داخل شدن وقت، خبر دهد.

(مسئله 724) فرد نابينا و كسى كه در زندان است و مانند اينها، و همچنين اگر انسان به واسطه ابر يا غبار و مانند اينها كه براى همه مانع از يقين كردن است، نتواند در اول وقت نماز، به داخل شدن وقت يقين كند، چنانچه گمان داشته باشد كه وقت داخل شده، مى تواند مشغول نماز شود.

(مسئله 725) اگر يك نفر ثقه به داخل شدن وقت خبر دهد،ياانسان يقين كند كه وقت نماز شده و مشغول نماز شود و در بين نماز بفهمد كه هنوز وقت داخل نشده، نماز او باطل است، و نيز اگر بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را پيش از وقت خوانده؛ ولى اگر در بين نماز بفهمد وقت داخل شده يا بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز، وقت داخل شده، نماز او صحيح است.

(مسئله 726) اگر انسان متوجه نباشد كه بايد با يقين يا گمان معتبر به داخل شدن وقتْ مشغول نماز شود، چنانچه بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را در وقت خوانده، نماز او صحيح است؛ و اگر بفهمد تمام نماز را پيش از وقت خوانده يا بفهمد كه در بين نماز، وقت داخل شده است، نمازش باطل است.

(مسئله 727) اگر يقين كند وقت داخل شده و مشغول نماز شود و در بين نماز شك كند كه وقت داخل شده يا نه، نماز او باطل است؛ ولى اگر در بين نماز يقين داشته باشد كه وقت داخل شده، و شك كند كه آنچه از نماز خوانده در وقت بوده يا نه، نمازش صحيح است.

(مسئله 728) اگر وقت نماز به قدرى تنگ است كه به واسطه به جا آوردن بعضى از كارهاى مستحبّ نماز، مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مى شود، بايد آن مستحب را به جا نياورد. مثلاً اگر به واسطه خواندن قنوت، مقدارى از نماز بعد از وقت خوانده مى شود، بايد قنوت نخواند.

(مسئله 729) كسى كه به اندازه خواندن يك ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز را به نيّت ادا بخواند، ولى نبايد عمداً نماز را تا اين وقت تأخير بيندازد.

(مسئله 730) كسى كه مسافر نيست اگر تا مغرب به اندازه خواندن پنج ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز ظهر و عصر هر دو را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد بايد فقط نماز عصر را بخواند و بعداً نماز ظهر را قضا كند؛ و اگر تا نصف شب به اندازه خواندن پنج ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز مغرب و عشا را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد و از روى معصيت نماز را به تأخير انداخته، بايد فقط عشا را بخواند و بعداً تا قبل از طلوع فجر، نماز مغرب را بخواند و به احتياط واجب نيّت ادا و قضا ننمايد.

(مسئله 731) كسى كه مسافر است اگر تا مغرب به اندازه خواندن سه ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز ظهر و عصر را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد بايد فقط نماز عصر را بخواند و بعداً نماز ظهر را قضا كند؛ و اگر تا نصف شب به اندازه خواندن چهار ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز مغرب و عشا را بخواند و اگر كمتر وقت دارد و از روى معصيت نماز را به تأخير انداخته، بايد فقط عشا را بخواند و بعداً مغرب را تا قبل از طلوع فجر بنا بر احتياط واجب بدون نيّت ادا و قضا به جا آورد، و چنانچه بعد از خواندن عشا، معلوم شود كه به مقدار يك ركعت يا بيشتر وقت به نصف شب مانده است، بايد فوراً نماز مغرب را به نيّت ادا به جا آورد.

(مسئله 732) مستحبّ است انسان نماز را در اول وقت آن بخواند و در مورد آن خيلى سفارش شده است و هرچه به اول وقت نزديك تر باشد بهتر است، مگر آنكه تأخير آن از جهتى بهتر باشد، مثلاً صبر كند كه نماز را به جماعت بخواند.

(مسئله 733) هرگاه انسان عذرى دارد كه اگر بخواهد در اول وقت نماز بخواند ناچار است با تيمّم يا با لباس و يا بدن نجس نماز بخواند، چنانچه بداند يا احتمال دهد كه عذر او تا آخر وقت باقى است، مى تواند در اول وقت، نماز بخواند.

(مسئله 734) كسى كه مسائل نماز و شكّيات و سهويات را نمى داند و احتمال مى دهد كه يكى از اينها در نماز، پيش آيد، بايد براى ياد گرفتن اينها نماز را از اول وقت تأخير بيندازد؛ ولى اگر اطمينان دارد كه نماز را به طور صحيح تمام مى كند، مى تواند در اول وقت مشغول نماز شود، پس اگر در نماز مسئله اى كه حكم آن را نمى داند، پيش نيايد، نمازش صحيح است، و اگر مسئله اى كه حكم آن را نمى داند، پيش آيد، مى تواند به يكى از دو طرفى كه احتمال مى دهد، عمل نمايد و نماز را تمام كند، ولى بعد از نماز بايد مسئله را بپرسد كه اگر نمازش باطل بوده، دوباره بخواند.

(مسئله 735) اگر وقت نماز وسعت دارد و طلبكار هم طلب خود را مطالبه مى كند، در صورتى كه ممكن است بايد اول قرض خود را بدهد، بعد نماز را بخواند؛ همچنين است اگر كار واجب ديگرى كه بايد فوراً آن را به جا آورد، پيش آمد كند، مثلاً ببيند مسجد نجس است كه بايد اول مسجد را تطهير كند، بعد نماز بخواند و چنانچه اول نماز بخواند، معصيت كرده، ولى نمازش صحيح است.