(مسئله 336 ) به دو چيز انسان جُنُب مى شود: اول، جماع؛ دوم، بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا بيدارى، كم باشد يا زياد با شهوت باشد يا بدون شهوت، با اختيار باشد يا بى اختيار.

(مسئله 337 ) اگر رطوبتى از مرد سالم خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت و جَستن بيرون آمده و بعد از بيرون آمدن آن، بدن او سست شده، آن رطوبت، حكم منى دارد، و اگر هيچ يك از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حكم منى ندارد؛ امّا در مرد بيمار، اگر با شهوت بيرون آمده باشد، در حكم منى است.

(مسئله 338 ) اگر رطوبتى از زن خارج شود و نداند از خود اوست يا از شوهر، جُنُب نمى شود؛ و همچنين اگر اطمينان دارد از خود اوست ولى نمى داند منى است يا غير آن، جُنُب نبودنش خالى از قوّت نيست، هر چند احتياط مستحب در غسل كردن و حكم به جنابت است، اگر با شهوت بيرون آمده باشد و بدن سست شود.

(مسئله 339 ) مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر بول نكند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى دارد.

(مسئله 340 ) اگر انسان جماع كند و به اندازه اى كه عرفاً صدق دخول كند در قُبُل زن داخل شود، بالغ باشند يا نابالغ، اگرچه منى بيرون نيايد، هر دو جُنُب مى شوند.

(مسئله 341 ) اگر شك كند كه به مقدار صدق عرفى داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

(مسئله 342 ) اگر منى از جاى خود حركت كند و بيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

(مسئله 343 ) كسى كه نمى تواند غسل يا تيمّم كند، بعد از داخل شدن وقت نماز، جايز نيست خود را جُنُب كند.

(مسئله 344 ) اگر در لباس خود منى ببيند و بداند كه از خود اوست و براى آن غسل نكرده، بايد غسل كند و نمازهايى را كه يقين دارد بعد از بيرون آمدن منى خوانده، قضا كند، ولى نمازهايى را كه احتمال مى دهد بعد از بيرون آمدن آن منى خوانده، لازم نيست قضا نمايد.