(مسئله 293 ) كسى كه در كارهاى وضو و شرايط آن، مثل پاك بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شك مى كند، بايد به شكّ خود اعتنا نكند.

(مسئله 294 ) اگر كسى شك كند كه وضوى او باطل شده يا نه، بنا مى گذارد كه وضويش باقى است؛ ولى اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتى از او بيرون آيد كه نداند بول است يا چيز ديگر، وضويش باطل است.

(مسئله 295 ) كسى كه شك دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.

(مسئله 296 ) كسى كه مى داند وضو گرفته و حَدَثى هم از او سرزده است، مثلاً بول كرده، اگر نداند كدام جلوتر بوده و حالت قبل از آن دو را هم نمى داند، چنانچه پيش از نماز است، بايد وضو بگيرد؛ و اگر در بين نماز است بايد نماز را بشكند و وضو بگيرد و اگر بعد از نماز است بايد وضو بگيرد، و بايد نمازى را كه خوانده دوباره بخواند؛ ولى چنانچه حالت قبلى را مى داند بنا بر ضدّ آن مى گذارد، هر چند مطلقاً احتياط در انجام وضوست.

(مسئله 297 ) اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است؛ ولى بايد براى نمازهاى بعد، وضو بگيرد.

(مسئله 298 ) اگر در بين نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است، و بايد وضو بگيرد و دوباره نماز را بخواند.

(مسئله 299 ) اگر بعد از نماز شك كند، كه قبل از نماز وضوى او باطل شده يا بعد از نماز، نمازى كه خوانده صحيح است.

(مسئله 300 ) اگر انسان بيمارى اى دارد كه بول او قطره قطره مى ريزد، يا نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مى كند، بايد نماز را در وقتى كه مهلت پيدا مى كند، بخواند؛ و اگر مهلت او به مقدار كارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى كه مهلت دارد، فقط كارهاى واجب نماز را به جا آورد و كارهاى مستحبّ آن، مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نمايد.

(مسئله 301 ) اگر شخص بيمار به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا نمى كند و در بين نماز، چند دفعه بول يا غائط از او خارج مى شود، وضوى اول او كافى است .

(مسئله 302 ) كسى كه بول يا غائط پى در پى از او خارج مى شود، تا حَدَث ديگرى غير از آنچه بدان مبتلاست، از او سر نزده و يا اختياراً مُحدث به همان حَدَث نشده است، وضوى اول او كافى است، هر چند احتياط مستحب آن است كه براى هر نماز، يك وضو بگيرد.

(مسئله 303 ) اگر انسان بيمارى اى دارد كه نمى تواند از خارج شدن باد معده اش جلوگيرى كند، بايد به وظيفه كسانى كه نمى توانند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كنند، عمل نمايد.

(مسئله 304 ) كسى كه بول او قطره قطره مى ريزد، بايد براى هر نماز به وسيله كيسه اى كه در آن، پنبه يا چيز ديگرى است كه از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى مى كند، خود را حفظ نمايد و احتياط واجب آن است كه پيش از خواندن هر نماز، مخرج بول را كه نجس شده آب بكشد؛ و نيز كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه ممكن باشد، بايد به مقدار خواندن نماز، از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد و احتياط واجب آن است كه اگر مشقّت ندارد، براى هر نماز، مخرج غائط را آب بكشد.

(مسئله 305 ) كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند، در صورتى كه ممكن باشد و مشقّت و زحمت و خوف ضرر نداشته باشد، بايد به مقدار خواندن نماز، از خارج شدن بول و غائط جلوگيرى نمايد، اگرچه خرج داشته باشد، بلكه اگر بيمارى او به آسانى معالجه مى شود بنا بر احتياط واجب، خود را معالجه نمايد.

(مسئله 306 ) كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند، بعد از آنكه بيمارى او برطرف شد، لازم نيست نمازهايى را كه در وقت بيمارى مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد؛ ولى اگر در بين وقت نماز، بيمارى او برطرف شود، بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده، دوباره بخواند.