(مسئله 183 ) «زمين» اجسام جامدى كه نجاست در آنها نفوذ نمى كند را با دو شرط پاك مى كند:

اول، آنكه گِل نباشد؛

دوم، آنكه اگر عينِ نجس مثل خون و بول، يا متنجّس، مثل گِلى كه نجس شده مثلاً در كف پا و تهِ كفش باشد، برطرف شود.

(مسئله 184 ) فرش و سبزه وآسفالت و زمينى كه به وسيله چوب يا موزائيك و مانند آنها فرش شده باشد، همانند زمينْ پاك كننده است.

(مسئله 185 ) لازم نيست كف پا و تهِ كفشِ نجس، تر باشد، بلكه اگر خشك هم باشد، با راه رفتن يا با ماليدن بر زمين پاك مى شود.

(مسئله 186 ) بعد از آنكه كف پا يا تهِ كفشِ نجس، با راه رفتن پاك شد، مقدارى از اطراف آن هم كه معمولاً به گِل آلوده مى شود در صورت تماس با زمين يا رسيدن خاك به اطراف آن، پاك مى گردد.

(مسئله 187 ) كسى كه با دست و زانو راه مى رود، اگر كف دست يا زانوى او نجس شود، زمين آن را پاك مى كند؛ همچنين است تهِ عصا، پاى مصنوعى، نعل چارپايان، چرخ اتومبيل و درشكه و مانند اينها.

(مسئله 188 ) اگر بعد از راه رفتن يا ماليدن بر زمين ذرّه هاى كوچكى از نجاست كه ديده نمى شود، در كف پا يا تهِ كفش بماند، بايد آن ذرّه ها را هم برطرف كرد، ولى باقى بودن بو و رنگ اشكال ندارد.

(مسئله 189 ) توى كفش و مقدارى از كف پا كه به زمين نمى رسد، به واسطه راه رفتن پاك نمى شود، آرى اگر قسمتى را كه به زمين نمى رسد خود شخص بر زمين بمالد كه ازاله عين نجاست از آن بشود پاك مى شود، و پاك شدن كف جوراب به واسطه راه رفتن، محلّ اشكال است، ولى اگر كف جوراب از پوست باشد، به وسيله راه رفتن پاك مى شود.