(مسئله 123 ) نجاست هر چيز، از سه راه ثابت مى شود:

اول، آنكه خود انسان يقين كند چيزى نجس است، و اگر گمان داشته باشد كه چيزى نجس است، لازم نيست از آن اجتناب نمايد. بنا براين، غذا خوردن در قهوه خانه و مهمانخانه هايى كه افراد بى مبالات و كسانى كه پاكى و نجسى را مراعات نمى كنند، در آنها غذا مى خورند، اگر انسان يقين نداشته باشد غذايى را كه براى او آورده اند، نجس است، اشكال ندارد، كه معمولاً هم يقين وجود ندارد؛

دوم، آنكه كسى كه چيزى در اختيار اوست، بگويد آن چيز نجس است. مثلاً همسر انسان يا آشپز بگويد ظرف يا چيز ديگرى كه در اختيار اوست، نجس است؛

سوم، آنكه دو نفر ثقه بگويند چيزى نجس است، بلكه اگر يك نفر مورد اطمينان در گفتار هم بگويد چيزى نجس است، بايد از آن چيز اجتناب كرد.

(مسئله 124 ) اگر به واسطه ندانستن مسئله، نجس بودن و پاك بودن چيزى را نداند، مثلاً نداند عرق جُنُب از حرام، پاك است يا نه، بايد مسئله را بپرسد، ولى اگر با اينكه مسئله را مى داند، چيزى را شك كند پاك است يا نه، مثلاً شك كند آن چيز خون است يا نه، يا نداند كه خون پشه است يا خون انسان، پاك است.

(مسئله 125 ) چيز نجسى كه انسان شك دارد پاك شده يا نه، نجس است، و چيز پاك را اگر شك كند نجس شده يا نه، پاك است؛ و اگر هم بتواند نجس بودن يا پاك بودن آن را بفهمد، لازم نيست وارسى كند.

(مسئله 126 ) اگر بداند يكى از دو ظرف يا دو لباسى كه از هر دوى آنها استفاده مى كند نجس شده و نداند كدام است، بايد از هر دو اجتناب كند؛ ولى اگر مثلاً نمى داند لباس خودش نجس شده يا لباسى كه هيچ از آن استفاده نمى كند و مال ديگرى است، لازم نيست از لباس خودش اجتناب نمايد.