(يازدهم، دوازدهم و سيزدهم ذى حجّه)

يكى ديگر از واجبات حج، بيتوته در منى، «يعنى ماندن شب يازدهم و دوازدهم در منى» مى باشد و همچنين در روز رمى جمرات سه گانه است.

(مسئله 408 ) بيتوته شب در منى نسبت به نيمه اول يا نيمه دوم شب واجب تخييرى است، لذا اگر كسى نيمه دوم را در منى بيتوته كند، مجزى است.

(مسئله 409 ) اگر كسى در شب يازدهم و دوازدهم كه بايد در منى باشد در غير منى از روى علم و عمد به مسئله بيتوته نمايد و در آنجا بماند، بايد براى هر شب يك گوسفند به عنوان كفّاره بدهد و در ضمن معصيت هم نموده است، و در اين حكم جاهل مقصر حكم عامد را دارد و امّا اگر مسئله را نمى دانسته و جاهل قاصر بوده و فكر مى كرده كه بيتوته در منى لازم نيست و يا مسئله را مى دانسته امّا فراموش كرده، بنا بر احتياط مستحب بايد براى هر شب يك گوسفند كفّاره بدهد و مضطر و كسى كه چاره اى ندارد جز آنكه در غير منى باشد، او هم مثل فراموش كار احتياط مستحب در دادن كفّاره است و در اين احكام فرقى نيست كه در نزديك بماند يا در جاهاى ديگر. آرى، اگر در نزديكى هاى منى با اعتماد به گفته افراد محلى به عنوان منى مانده باشد، ظاهراً كفّاره بر او واجب نمى باشد و در حكم جاهل قاصر مى باشد.

(مسئله 410 ) بيتوته در منى، مانند ساير اعمال حج، از عبادات است و بايد به قصد قربت و اطاعت خداوند انجام شود.

(مسئله 411 ) بنا بر احتياط واجب، نيمه شب را از اول غروب آفتاب تا طلوع فجر بايد محاسبه نمود.

(مسئله 412 ) لازم نيست در منى بيدار بماند، بلكه جايز است پس از نيّت و قصد قربت در آنجا بخوابد.

(مسئله 413 ) بر چند طايفه واجب است در شب سيزدهم نيز تا نصف شب در منى بمانند:

اول: كسى كه در حال احرام «چه احرام عمره و چه احرام حج» شكار كرده است؛ و احتياط واجب آن است كه اگر شكار را گرفته ولى نكشته باشد، شب سيزدهم را نيز بماند، ولى بر كسى كه شكار نكرده، امّا گوشت شكار را خورده يا شكار را به شكارچى نشان داده، واجب نيست در شب سيزدهم در منى بماند.

دوم: كسى كه در حال احرام «چه عمره و چه حج» با زن خود يا زن اجنبيّه نزديكى كرده باشد ولى اگر غير از جماع، كارهاى ديگر مانند بوسيدن و لمس كردن و غير اينها انجام داده، واجب نيست شب سيزدهم را در منى بيتوته كند.

سوم: كسى كه روز دوازدهم در منى مانده و از آنجا خارج نشده و غروب شب سيزدهم را در منى درك كند، هر چند در حال كوچ كردن بوده ولى نتوانسته از منى خارج شود.

(مسئله 414 ) بر چند طايفه بيتوته و ماندنِ شب در منى واجب نيست:

اول: بيماران و پرستاران آنها، كه نمى توانند در منى بمانند؛ همچنين كسانى كه براى آنها مشقّت و حَرَج داشته باشد.

دوم: كسانى كه ترس آن دارند كه اگر شب را بمانند، مال آنها در مكّه از بين برود، در صورتى كه مال زيادى باشد و تلف شدن آن مال براى صاحبش مضرّ باشد، و اين تلف مال به حَسَب حال افراد و اشخاص و اندازه اموالشان متفاوت است.

سوم: چوپانهايى كه ناچارند براى چراندن و حفظ حيوانات خود در خارج از منى باشند.

چهارم: كسانى كه در مكّه متكفّل آب دادن به حجاج هستند.

پنجم: كسانى كه شب را در مكّه بيدار باشند و تا صبح (از مغرب تا طلوع فجر) به عبادت مشغول باشند و كار ديگرى جز آن نكنند، مگر كارهاى ضرورى از قبيل خوردن و آشاميدن به قدر احتياج و تجديد وضو.

(مسئله 415 ) جايز نيست محرم در غير مكّه مشغول عبادت شود و به منى نرود، حتّى در بين راه منى و مكّه، بنا بر احتياط واجب.

(مسئله 416 ) اگر شب را به قصد عبادت در مكه ماند ولى خوابش برد در صورتى كه خواب او طولانى شده به گونه اى كه صدق نمى كند همه شب را در مكه به عبادت سپرى كرده، در اين صورت بايد يك گوسفند كفّاره بدهد.

(مسئله 417 ) كسانى كه روز دوازدهم از منى كوچ مى كنند، واجب است كه بعد از ظهر از منى خارج شوند و كوچ كنند و بيرون رفتن از منى پيش از ظهر ولو آنكه سنگهايش را هم زده باشند، برايشان حرام است و در اين حكم فرقى بين مرد و زن نيست، پس زنها هم مثل مردان بايد بعد از ظهر كوچ نمايند؛ ولى كسانى كه در روز سيزدهم از منى خارج مى شوند، مختارند هر وقت كه بخواهند كوچ كنند.

(مسئله 418 ) اگر كسى به علّت عذر شرعى رمى جمرات را در شب دوازدهم انجام داده، بنا بر احتياط واجب، پيش از ظهر روز دوازدهم كوچ نكند.