احكام شكّ در سعى كه حكم آنها در ذيل بيان مى شود.

شكّ در سعى صورى دارد چون شك گاهى در بين آن است و گاهى بعد از آن، در هر حال گاهى شك در عدد اشواط است و گاهى در صحّت و فساد شوطها، يعنى شك دارد كه آيا درست آورده يا باطل، مثلاً آيا به صورت قهقرا رفته يا به طور مستقيم و امثال آن از شرايط صحّت شوط، و گاهى شك در زمانى است كه تقصير و عمل بعدى را انجام داده و گاهى قبل از تقصير و عمل مترتّب بر آن، كه حكم آنها به طور تفصيل بيان مى شود.

شكّ در اشواط سعى چند صورت دارد:

اول: اگر كسى بعد از تقصير در تعداد اشواط سعى شك كرد، در اين صورت به شكّ خود اعتنا نكند؛

دوم: اگر بعد از آنكه از عمل فارغ و منصرف شد شك كند، چون بناگذاشتن بر اِتمام و اعتنا نكردن به شك خالى از اشكال نيست، احتياط آن است كه آنچه احتمال نقص مى دهد، اتمام كند؛ خصوصاً اگر شكّ در ناقص گذاشتن، در اين باشد كه عمداً براى حاجتى سعى را ترك كرده است كه برگردد و اتمام كند، در اين صورت، وجوب اتمام بعيد نيست؛

سوم: اگر مى داند هفت شوط را كامل به جا آورده، ولى شكّ در زياده دارد، در اين صورت به شكّ خود اعتنا نكند و سعى او صحيح است؛

چهارم: اگر پس از تمام شدن سعى و فراغت از آن، شك كرد كه آن را صحيح انجام داده يا نه، به شكّ خود اعتنا نكند؛

پنجم: اگر دورى يا جزئى از سعى را به جا آورده و پس از داخل شدن در دور يا جزء ديگر، شك كند آيا آنچه را قبلاً انجام داده صحيح بوده يا نه، در اين صورت هم به شك خود اعتنا نكند، و مى تواند از مشكوك صرف نظر نموده و دوباره آن را بياورد كه احتياط مستحب است؛

ششم: اگر در مروه بين هفت و نُه دور شك كند، به آن اعتنا نكند، و اگر در بين شوط و قبل از رسيدن به مروه بين هفت دور و كمتر شك كند، ظاهراً سعى او باطل است؛

هفتم: هر شكّى كه به كمتر از هفت دور تعلّق مى گيرد مثل شكّ بين «يك و سه» يا «دو و چهار» و همين طور، در اين صورت سعى باطل است؛

هشتم: اگر در روزى كه طواف كرده است، فرداى آن روز شك كند كه سعى را به جا آورده است يا نه، اگر پس از تقصير باشد، به شكّ خود اعتنا نكند، و اگر قبل از تقصير باشد، بنا بر احتياط سعى را به جا آورد.