(مسئله 283 ) واجب است محرم بعد از نماز طواف، ميان صفا تا مروه را هفت مرتبه بپيمايد كه به اين عمل سعى مى گويند و سعى بين دو كوه بايد احراز شود، و اين عمل در حج و عمره مفرده نيز واجب است.

(مسئله 284 ) در سعى واجب است اول از صفا شروع كند و به مروه ختم كند، بنابراين دور هفتم بايد به مروه ختم شود، و اگر از مروه شروع كند، هر وقت فهميد بايد اعاده كند، و اگر در بين سعى بفهمد، بايد از سر بگيرد و از صفا شروع كند.

(مسئله 285 ) سعى نيز مانند طواف از عبادات است و بايد آن را به قصد قربت و با خلوص نيّت براى اطاعت فرمان خداى تعالى به جا آورد؛ و اگر كسى به قصد ريا يا مقاصد ديگر آن را به جا بياورد، باطل است.

(مسئله 286 ) بنا بر احتياط، در سعى بايد از اول كوه صفا از پايين آن شروع كند و تا اولين جزء كوه مروه ادامه دهد و به همان نحو كه متعارف است، سعى نمايد، و احتياط و دقت زياد كه پاشنه پاى خود را به كوه برساند نه تنها لازم نيست بلكه ممكن است نامطلوب هم باشد.

(مسئله 287 ) براى كسى كه طواف و نماز طواف را انجام داده، تأخير در سعى تا روز ديگر جايز نيست، امّا در كمتر از آن، هرچند تا شب، مانعى ندارد. آرى، تأخير تا روز ديگر به دليل عذرى مانند بيمارى و غير آن مانعى ندارد.

(مسئله 288 ) در سعى بين صفا و مروه جايز است شخص سواره ـ مثلاً با ويلچر ـ سعى كند، چه در حال اختيار و چه با عذر؛ ليكن پياده سعى كردن، افضل است.

(مسئله 289 ) اگر مسير بين صفا و مروه را چند طبقه كنند، سعى نمودن از هر طبقه جايز است، چون سعى بين صفا و مروه كه مورد نص و فتوى است صدق مى كند.

(مسئله 290 ) نگاه كردن در هنگام سعى به طرف چپ و راست، بلكه گاهى به پشت سر اشكال ندارد.

(مسئله 291 ) طهارت از حَدَث و خَبث در سعى معتبر نيست، گرچه احوط مراعات طهارت از حَدَث است. پس زنهاى حائض كه براى طواف و نماز نايب مى گيرند، بايد سعى را خودشان انجام دهند، چون محلِ سعى جزء مسجد نيست.

(مسئله 292 ) اگر سعى را سهواً ترك كند و تقصير نمايد، از احرام خارج شده و هر وقت يادش آمد، سعى را به جا آورد.

(مسئله 293 ) كسانى كه اعمال حج را بر وقوفين مقدم مى دارند، بعد از سعى اگر تقصير نمودند، مُحلّ نمى شوند، چون محرم به احرام حج شده اند پس براى آنها محرّمات احرام مثل بقيّه مُحرمين به حج، حرام است و در صورت جهل يا سهو، كفّاره ندارد.