(س 420) محققان علم پزشكى براى كشف داروها و روشهاى جديد درمان و يا كاهش هزينه درمان بيمارى هاى مختلف، اقدام به انجام روشهايى بر روى بيماران به دو روش مى نمايند 1 . دارو درمانى، 2 . روش دارو نما. ( در اين روش بيمار تصور مى كند موادّ مصرفى كه پزشك براى او تجويز مى كند، موجب بهبود او مى شود و حال آنكه در واقع دارويى در كار نبوده و صرفاً جهت بررسى تأثير تلقين به كار گرفته مى شود). اين آزمايشها كه بيشتر در مورد بيمارى هاى مهلك و صعب العلاج مانند: سرطان، ايدز و... انجام مى شود، در برخى موارد موجب آسيب ديدن يا تأخير در بهبودى بيماران مورد آزمايش مى گردد. با عنايت به مطلب مذكور بفرماييد آيا انجام چنين آزمايشهايى كه براى پيشرفت علم پزشكى انجام مى گيرد، از نظر شرعى چه حكمى دارد؟

ج ـ اگر بدون رضايت و آگاهى بيمار نسبت به خطرات ناشى از نوع درمان باشد، حرام و پزشك ضامن خسارتهاى وارده بر بيمار مى باشد. ليكن اگر انجام اين نوع اعمال، روش خاصّى در معالجه محسوب شود و پزشك نيز از چارچوب مقرّرات پزشكى تعدّى نكرده، « محسن » محسوب شده و ضمانى ندارد. 18/2/82