(س 1019) شخصى همسر يائسه خود را طلاق مى دهد، ولى به وى نمى گويد و بعداً او را صيغه مى كند. پس از دو ماه به وى مى گويد كه من شما را دو ماه پيش طلاق داده و بعداً صيغه كرده بودم، الآن وقت صيغه تمام شده است و حقّ ماندن در خانه را نداريد و بايد برويد. او ناراحت مى شود و مى گويد چرا آن روز به من نگفتيد. من اگر خبر داشتم كه تو مرا طلاق داده اى، حاضر نبودم در خانه تو بمانم و به صيغه راضى نمى شدم. لطفاً حكم مسئله را بيان فرماييد.

ج ـ عقد متعه اى كه بر مطلّقه واقع شده، فضولى است و مى بايست قبل از دخول به او گفته باشد؛ امّا چون نگفته است، اگر دخول انجام گرفته و با اعتقاد به صحّت بوده، وطى به شبهه محسوب مى شود و زن، مَهرالمثل طلبكار است. 7/8/73

(س 1020) ازدواج موقّت با زنان غير مسلمان (مثلاً كاتوليك) يا فرقه هاى خاصّى كه مذهبشان معلوم نيست و نيز با چينى ها كه معمولاً بودايى هستند، چگونه است؟

ج ـ با فرض ضرورت و احتياج مرد مسلمان در آن سرزمين ها و نبودِ زن مسلمان و كتابيه براى عقد موقّت و اطمينان فرد به حامله نشدن آنها و كوتاه بودن مدّت، به نحوى كه تحت تأثير افكار و انديشه هاى غير الهى آنها ـ كه باعث خسران و آتش و عذاب است ـ قرار نگيرد، ظاهراً مانعى ندارد و جايز است و به طور كلّى بايد توجّه داشت كه اساساً عقد موقّت در اسلام براى ضرورت است نه عيّاشى مشروع و عِدل ازدواج دايم قرار گرفتن. بنابراين، براى كسانى كه همسرشان در اختيار آنهاست و مى توانند غريزه جنسى را به وسيله همسر اطفا نمايند، عقد موقّت، ولو نسبت به زن مسلمان، به نظر اين جانب محلّ اشكال، بلكه محكوم به منع و عدم جواز است و وسيله خراب شدن و از بين رفتن كانون زندگى و محيط سَكن و آرامش و صدها ضرر ديگر است. 4/2/78

(س 1021) آيا ازدواج موقت به مدت 99 سال يا بالاتر، با عنايت به اينكه مدّت عمر متوسط اشخاص، كم تر از اين مقدار است و در واقع عملاً يك ازدواج دايم است، داراى احكام مربوط به ازدواج دايم مى گردد يا خير؟

ج ـ عدم صحّت آن اگر خالى از قوّت نباشد، مطابق با احتياط است و نبايد حداقل احتياطاً آثار صحّت بر آن بار شود. 12/5/77

(س 1022) آيا صيغه عقد موقت را مى توان به فارسى خواند؟

ج ـ صيغه عقد نكاح ـ چه دايم و چه موقت ـ بنا بر احتياط واجب، بايد با رعايت بقيّه شرايط، به عربى خوانده شود. 8/10/80

(س 1023) در ازدواج موقت آيا نهايت مدت بايد شش ماه باشد و بيشتر نمى تواند باشد؟

ج ـ آنچه شرط صحّت عقد موقت است، ذكر و تعيين مدّت است و كم و زيادى مدّت دخيل در صحّت نيست. آرى، زياده خارج از متعارف در تمتّع همانند نود سال يا هشتاد سال، صحيح نمى باشد. 2/4/77

(س 1024) اگر مرد مسلمانى در خارج از كشور با زن خارجى كه با زبان و خط او آشنا نيست، دين خود را با ايما و اشاره (با نشان دادن قرآنى كه به زبان عربى است يا انگليسى) و نيز مدّت و مهر را (با نشان دادن تقويم و يا ساعت براى مدّت و پول و يا هر آن چيزى كه براى مهر در نظر گرفته مى شود) معيّن كند و نزديكى كند، چه حكمى دارد؟

ج ـ باطل است و عقد موقت نمى باشد. 27/2/81

(س 1025) در رساله هاى عمليه آمده است كه در ازدواج موقت، ميزان مَهريّه مشخص شود، آيا اين بدان معناست كه اگر زنى بدون مَهريّه راضى به ازدواج موقت شد اشكال دارد؟

ج ـ تعيين مَهر، ركن عقد متعه است مانند اجل، و عقد متعه بدون آن دو امر، صحيح نيست (المتعه بالمهر و الاجل). 22/10/76