(س 923) كفو شرعى و عرفى يعنى چه؟

ج ـ كفو، عبارت از اسلام است و شخصيت هاى اجتماعى در كفو بودن دخالتى ندارد، و بر پدر است كه اگر اخلاق و دين خواستگارى را پسنديد، با ازدواج دخترش موافقت كند تا يك جريان خلافى در جامعه پديد نيايد. 14/10/77

(س 924) مدت سه سال است كه خواستگار دارم و به علت اينكه خواهر بزرگترم ازدواج نكرده است خانواده ام به خواستگار بنده جواب رد مى دهند، در حال حاضر 27 سال سن دارم. آيا جايز است براى حفظ حرمت خواهرم ازدواج نكنم؟ و اگر ازدواج كنم، آيا در حقّ خواهرم خيانت كرده ام و دچار معصيت شده ام؟

ج ـ اين گونه امور، مانع صحّت ازدواج نيست و نبايد انسان خود را به زحمت بيندازد، و با توكلّ به خداوند و دعاى خير در حقّ ديگران، بايد مسير سعادت خود را طى كند. 4/9/76

(س 925) با توجّه به زيان هاى جبران ناپذيرى كه در اثر عدم آزمايش هاى قبل از ازدواج براى زوجين و در نتيجه براى جامعه اسلامى پديد مى آيد و قوانين ومقرّرات قانونى نيز زوجين را مكلّف به انجام آزمايش قبل از ازدواج نموده است، آيا بدون انجام آزمايش، جايز است صيغه دايم جارى شود يا نه؟

ج ـ تخّلف از اين گونه مقرّرات كه تخلّفش موجب ضرر و زيان براى جامعه است، غير جايز است و عقل، قبل از شرع، حكم به دفع ضرر محتمل مى نمايد. 20/4/83

(س 926) پزشكان مى گويند كه ازدواج فاميلى سبب بيمارى هاى مختلف مى شود، در حالى كه در سيره معصومان(عليهم السلام) اين كار انجام شده و بسيارى هم اين گونه ازدواج كرده اند و هيچ مشكلى ندارند. آيا در شريعت، ممنوعيت وارد شده است؟

ج ـ ازدواج فاميلى، فى حدّ نفسه، منعى ندارد و جهات ذكر شده مانند بقيّه موضوعات است كه بايد از اهل فن سؤال شود، و صله رَحِم تا جايى است كه ضرر به وجود نيايد و مسئله ضرر و جهات ذكر شده، چون از موضوعات است، تابع نظر خود مكلّف است. 4/12/78

(س 927) آيا ازدواج افراد كم توان ذهنى با يكديگر (با توجّه به احتمال تولّد فرزندان كم توان ذهنى در آنان)، شرعاً صحيح است؟

ج ـ يك بحث در مورد صحّت و فساد ازدواج افراد كم توان ذهنى ـ با فرض اينكه از رشد لازم در صحّت عقود برخوردار نيستند ـ مطرح است و بحث ديگر راجع به تبعات ازدواج از حيث تولّد فرزندان ناتوان ذهنى است؛ از جهت اول، ولىّ آنها مثل پدر مى تواند با رعايت مصلحت اقدام به ازدواج آنان نمايد و مشكلى از اين جهت وجود ندارد، چون اولياى آنها حقّ ازدواج آنان را با رعايت مصلحت دارند و خود، خدمتى به آنان است و نحوه اى سرپرستى و معروفى است كه حقّ انجام آن را دارند و مشمول ادلّه احسان و برّ مى باشد؛ ليكن عمده بحث و اشكال در جهت دوم است و جالب آنكه در روايات هم توجّه به اين جهت بوده و در روايت آمده «لاتزوّجوا الحمقاء فانّ صحبتها بلاء وولدها ضياع»، نبى اكرم(صلى الله عليه وآله)فرموده: با زنان نادان و احمق ازدواج نكنيد چون با آنها بودن بلاست و فرزندانشان هم ضايع مى شوند؛ و اين بحث به دليل عدم تعرض آن به طور تفصيل در فقه، گرچه بحث مشكلى است، امّا ظاهراً جلوگيرى از فرزنددار شدن آنها به دليل ضرر و حَرَج و مشكلاتى كه براى فرزندان و جامعه دارد، لازم و واجب است؛ چون جلوگيرى از اين ضررهاى بزرگ بر همگان لازم است و اين گونه اضرارها و ايجاد زحمت ها، قطعاً حرام است و چگونه چنين نباشد و حال آنكه سدّ طريق و اضرار مردم در طريق و ساير اضرارها، حرام و گناه است و باعث ضمان هم مى باشد، و «من اضرّ بشىء من طريق المسلمين فهوله ضامن». 8/3/79