آيت الله يوسف صانعی طی گفت وگويی چنين توضيح دادند:
جای تشكر است كه روزنامه وزين شرق يادنامه ای را درباره آيت الله العظمی بروجردی منتشر می كند. به شرطی كه بازی سياسی در يادنامه نيايد. چون در اين صورت هم ظلم به فقه و فقاهت شده است هم ظلم به آيت الله بروجردی. اگر می خواهيم بحث سياسی داشته باشيم بايد در جای خودش طرح شود. اما يادنامه بايد به دور از خط و خطوط سياسی باشد.
زمانی كنگره ای درباره آيت الله بروجردی تشكيل شده بود، آقای واعظ زاده خراسانی لطف كرده و آمده بودند كه مرا هم دعوت كنند. به ايشان هم گفتم اگر می خواهيد كنگره علمی باشد بايد خط و خطوط سياسی حاكم نباشد. اينكه كسانی را دعوت می كنيد آيا می توانيد حرف های آنها را هم پخش كنيد؟ گفتند نه نمی توانيم، گفتم پس من هم نمی توانم. اين يك كار سياسی است. عرايض من هم ان شاء الله با اين شرط نوشته می شود. در غير اين صورت اين جملات بنده هم حذف شود. چون من نمی خواهم فقه پربار شيعه را با خطوط سياسی و قدرت ها مخدوش كنم.
اميد است روزنامه شرق كه از وزانت خاصی برخوردار است، كه در بحث های تحقيقاتی و فكری حقوقی اش اين وزانت را می بينم، در اين مورد هم حق مطلب را رعايت نمايد.
اما احترام به ديدگاه فقهای عامه يك ريشه تاريخی دارد. از زمان سيد مرتضی به عنوان يك فقه تطبيقی و حقوق تطبيقی مطرح بوده است. سيد مرتضی «انتصار» می نويسد و در آن مبانی عامه و اماميه را نقل می كند و مستنداً به ادله ای كه آنها هم بپسندند و ادله ای كه واقعاً دليل هستند جواب می دهد. بعد نوبت به شيخ طوسی می رسد كه كتاب «خلاف» را می نويسد و فقه تطبيقی را دنبال می كند. علامه هم در «تذكره» همين ديدگاه تطبيقی و به زبان امروز فقه مقارن را مطرح می كند. اينها ديدگاه های اهل سنت را می آوردند و جواب می دادند، اين ريشه تاريخی دارد. اما امتياز آيت الله بروجردی در فقه اين بود كه مسائل را ريشه يابی می كردند. برای اين كار ايشان شناخت نظريات فقهای اهل سنت را لازم می ديد. چون ايشان معتقد بوده است كه فقه شيعه در ابتدا حاشيه ای بر فقه اهل سنت بوده است. امتياز بسيار قوی فقه آيت الله بروجردی ريشه يابی بود. اصولش هم همين است. ايشان از نواده های بحرالعلوم بوده كه او هم در ريشه يابی مسائل بسيار قوی بوده است. اخيراً كتاب مصابيح ايشان را كه بعضی آقايان می خواهند چاپ كنند ديدم اين روش در آن بسيار روشن است. چه بسا اتخاذ اين روش از سوی ايشان از كثرت تتبع و تفقه ايشان است كه نقل می كنند در اصفهان كه مشغول تحقيق و مطالعه می شد متوجه گذشت زمان نمی شد و همچنان غرق مطالعه و غور در مسائل بود.
كمااينكه در نوشتار هم ايشان به شدت دقيق و حساس بودند، به طوری كه ايشان نوشته های بسيار داشت ولی هيچ كدام در زمان خودشان چاپ نشد. چون هربار كه آن را مرور می كردند چيزی برآن می افزودند. در فتواهايشان هم همين حساسيت و وسواس را داشتند. يادم است آن زمان كه طلبه ها به جمكران می رفتند و می آمدند و بحث نماز شكسته مطرح بود، هر دو، سه ماه ايشان نظر ديگری می دادند. گاه می گفتند نماز شكسته است گاه می گفتند كامل بايد خواند. چون دائماً در حال تفحص و تتبع بودند.اجمالاً به خاطر ريشه يابی و اقتدا به شيوه سلف صالح نظريات عامه را نقل می كردند و كار خوب و پسنديده ای هم بود. اما اينكه به آنها با ديده احترام می نگريستند هم يك فضيلت انسانی است، هم يك فضيلت سياست اسلامی است. اما از نظر انسانی بنده در بحث غيبت گفته ام كه غيبت هيچ انسانی جايز نيست، برخلاف بعضی فقها كه گفته اند غيبت غيرشيعه جايز است يا دليلی بر حرمت نداريم. بنده در مكاسب محرمه گفتم غيبت هيچ كس مجاز نيست. اما غيبت يعنی انتقادی كه از حسد سرچشمه می گيرد نه اينكه اگر من مظلوم واقع شدم حق نداشته باشم بگويم به من ظلم شده است. يا در جامعه كسی مرتكب خلاف می شود حق نداشته باشم به او انتقاد كنم. غيبتی كه حرام است و مشمول همه انسان ها می شود غيبتی است كه از حسد شخصی سرچشمه بگيرد. اينكه من ناراحت باشم چرا ديگری اين فضيلت را دارد. موارد استثنای غيبت بسيار زياد است. شهيد ثانی در رساله غيبتش ده، بيست مورد را استثنا كرده است كه به نظر من آنها استثنا نيست، از ابتدا آنها با غيبت متفاوت بوده است. آقازاده بزرگ مرحوم محقق داماد می گفت پدرم معتقد بود برخی روايات غيبت در زمان بنی اميه بعد از حادثه كربلا آمده است. چون بنی اميه جنايت زياد كردند برای اينكه كسی آن جنايات را متذكر نشود، اين مطالب را درباره غيبت گفتند درحالی كه آنها غيبت نيست، بيان تظلم است. يا كسی كه مسئوليتی را پذيرفته در مقام مسئوليت بايد اجازه بدهد من حرفم را بزنم يا اگر كسی نظرش را علنی گفت من هم حق دارم علنی پاسخ بدهم.