در ابتداى این دیدار آقاى برونو فیلیپ ضمن تشكر و قدردانى از معظم له اجازه خواستند تا سؤالاتى را از محضر ایشان داشته باشند، و به عنوان اولین سؤال گفت:

با توجه به احیاى حوزه نجف و كربلا، آیا مركزیت از قم به نجف منتقل خواهد شد یا نه؟ چون به هرحال احیاى حوزه نجف اینجا (حوزه علمیه قم) را تحت تأثیر قرار خواهد داد. و آیا امكان مهاجرت بعضى از طلبه ها از قم به نجف وجود دارد یا نه؟

ایشان در جواب فرمودند: ما امیدواریم ان شاء الله حوزه كهنسال نجف احیا بشود و هچون گذشته با استقلال خودش براى ترویج مذهب فعالیت نماید و باید بدانیم كه حوزه نجف و قم هر دو یك هدف را دنبال مى كنند و همواره یار و پشتیبان یكدیگر بوده اند و اما اینكه بعضى از طلاب و محصلین كه قبلاً از آنجا آمده به نجف خواهند رفت طبیعى است و البته این رفت و آمدها عادى بوده و همیشه ادامه داشته و دارد.

حضرت آیت الله صانعى در جواب سؤال دیگر خبرنگار مبنى بر اینكه منظور از استقلال حوزه نجف چیست فرمودند: یعنى هیچ دولت و قدرتى در امور مربوط به حوزه ها دخالت نكند و آزادى آنها به طور كلى حفظ بشود و البته این امتیازى است كه حوزه تشیع از آن برخورداراست، كه هیچ گونه وابستگى ندارد و فقط توسط مردم اداره مى شود.

ایشان در جواب سؤال دیگر خبرنگار، كه آیا ایران، نوع حكومتى را كه تجربه كرده به كشور عراق منتقل مى نماید، فرمودند: سرنوشت هر كشورى باید توسط مردم همان كشور تعیین شود و همان طورى كه معتقدیم كه دولتهاى دیگر نباید در سرنوشت مردم عراِ دخالت كنند، خودمان نیز به این اصل معتقدیم، وامیدواریم كه مردم عراق نوع حكومت خود را هر چه زودتر انتخاب و به این وضع نابسامان خاتمه دهند.

حضرت آیت الله صانعى در جواب این سؤال كه چه عاملى سبب شد كه شما راجع به برابرى حقوِق زن و مرد و دیه آنها چنین فتاوایى بدهید فرمودند: ریشه این فكر از آنجا شروع شد كه احساس كردم حق زنها مراعات نمى شود مثلاً گفته مى شود خونبهاى زن نصف مرد است، و یا اگر مردى زنى را به قتل برساند و اولیاى دم بخواهند آن مرد را قصاص كنند باید نصف خونبهاى مرد را به او بدهند، تصور كردم مشكل است كه اسلام چنین احكامى داشته باشد، زیرا خلاف عدالت است، لذا با استفاده از همان شیوه سلف صالح و با بهره گرفتن از متون اصیل اسلامى به بررسى این گونه مسائل پرداخته و نتیجه اش را به صورت فتوا كه نویسنده مسئولیت شرعى آن را به عهده مى گیرد، نوشتم. البته باید متذكر شوم كه مرحوم مقدس اردبیلى در پانصد سال قبل در كتابهاى خودش به این مسائل اشاره كرده است، لذا این گونه مسائل ریشه در فقه ما دارد.