اسلام دين صفا و صلح و خير است، دين اخوّت و برادرى است. به همديگر كه مى‏رسيم سلام مى‏كنيم، يعنى من برادر تو هستم و تو برادر من هستى و من براى برادر خودم آرزو مى‏كنم (تعبير آرزو هم غلط است، دعا مى‏كنم، آرزوى مسلمان دعاست) من براى تو آرزو مى‏كنم و دعا مى‏كنم سلامت و تندرستى را، سلامت روحى، سلامت اجتماعى، سلامت جسمى، انواع سلامتها را.[1]

پيامبر، پيام خدا را به خلق خدا ابلاغ مى‏كند و [آنها را] به سوى خداوند و آنچه رضاى خداوند است يعنى صلح و صفا و اصلاح‏طلبى و بى‏آزارى و آزادى از غير خدا و راستى و درستى و محبت و عدالت و ساير اخلاق حسنه دعوت مى‏كند و بشريت را از زنجير اطاعت هواى نفس و اطاعت انواع بتها و طاغوتها رهايى مى‏بخشد.[2]

دين البته بايد طرفدار صلح باشد، قرآن هم مى‏گويد: ﴿وَ الصُّلْحُ خَيْرٌ﴾‌[3] صلح بهتر است، اما در آنجا كه طرف حاضر به همزيستى شرافتمندانه نيست و به حكم اينكه ظالم است و مى‏خواهد به شكلى شرافت انسانى را پايمال كند، ما اگر تسليم بشويم ذلت را متحمل شده‏ايم و بى‏شرافتى را به شكل ديگرى متحمل شده‏ايم. اسلام مى‏گويد: صلح، در صورتى كه طرف آماده و موافق با صلح باشد؛ اما جنگ، در صورتى كه طرف مى‏خواهد بجنگد.[4]

--------

[1]. مجموعه آثار، ج 25، ص 388.

[2]. مجموعه آثار، ج 2، ص 160.

[3]. نساء/128.

[4]. مجموعه آثار، ج 20، ص 223.