کِوین اکسترُم دانش ‏آموختة روزنامه‏ نگاری است و در حوزه اخبار ادیان فعالیت می کند. او در جاکارتاي اندونزی، مستقر است و در یادداشت‏های اخیرش به مباحث مذهبی در این کشور می پردازد. اکسترُم می کوشد سه نکته درباره اندونزی را برجسته کند و اسلام جاری در آن کشور را الگویی متفاوت از تلقی منفی غرب نشان دهد. او احساس می کند اندونزی به نوعی شایسته عنوان «دولت اسلامی» است و جهان اسلام می ‏تواند سه درس از آن بیاموزد:

1. در این کشور، وزارت امور دینی مسئول برقراری «هماهنگی» میان ادیان است. بنابراین، اگرچه نزدیک به پنجاه هزار مدرسه اسلامی در این کشور وجود دارد، آنها به دقت تحت نظرند تا جریان‏های افراطی در آنها ریشه نکنند. می‏توان موفقیت یا عدم موفقیت این نظارت را بررسید، اما مدیران برخی از این مدارس مدعی‏ اند هیچ گاه از دل این مدارس افرادی به سبک و سیاق جریان‏های جهادی بیرون نمی آید.

2. اسلام در اندونزی، هم از نظر سرزمینی و هم از نظر جمعیتی، دست بالا را دارد. بنابراین اگرچه مشاجراتی درباره ساخت کلیسا ـ یا گاهی هم درباره ساخت مسجد در مناطق مسیحی‏ نشین ـ در جریان است، مسلمانان برای حفظ بقای خود به جنگ نیازی ندارند. گاهی این امر موجب مباهات اندونزیایی‏ ها شده است. برای مثال، مؤسس یکی از مدارس شبانه‏ روزی می گوید: «در خاور میانه 30 کشور با یک فرهنگ وجود دارد، اما در اندونزی یک کشور با صدها خرده‏فرهنگ داریم.»

3. البته، به بیان ادریس شهاب (سردبیر مجله تمپو) «اندونزی هم، مانند هر کشور دیگری، چهره زشتی برای پنهان کردن دارد.» اکسترم این سخن را نقل می‏کند تا نشان دهد در اندونزی هم مواردی از حوادث هولناک یا چالش‏‏های دینی وجود دارد، نظیر عملیات‏های انتحاری که موجب قتل صدها نفر شدند یا مسلمانان احمدی که از این سو و آن سو در معرض آزار و اذیتند. با این حال، او معتقد است «اندونزیایی ‏ها شهوت جنگ ‏افروزی بر سر دین ندارند.» از این رو، با همه گستردگی و تنوع، در این کشور نوعی «هماهنگی دینی» را شاهدیم.

(دین آنلاین)