واژه خُلع به معناى نَزع و كندن است. صاحب القاموس مى گويد:

الخلع، كالمنع: النزع... و بالضم: طلاق المرأة ببذل منها او من غيرها;[1] خلع به معناى كندن است و مراد از آن، طلاق دادن زن ]به وسيله مرد[ در ازاى مالى است كه زن از ]مال[ خود يا ]مال[ غير خود به مرد پرداخت مى كند.

الصحاح[2] نيز، خلع را با همين عبارت معنا كرده است.

فيومى در المصباح نيز گفته است:

خلعت: النعل و غيره(خلعاً) نزعته، و (خالعت) المرأة زوجها (مخالعة) اذا افتدت منه و طلقها على الفديه (فخلعها) هو (خلعاً). و الاسم (الخلع) بالضم، و هو استعارة من خلع اللباس لأن كل واحد منهما لباس للآخر، فاذا فعلا ذلك فكأن كل واحد نزع لباسه عنه;[3] خلع كفش و غير كفش، يعنى كندن آن و خلع كردن زن، خلع مرد به هنگامى است كه مرد فديه اى از زن مى گيرد و او را طلاق مى دهد. و خلع، استعاره از
كندن لباس است; چرا كه هر كدام از زوجين لباس يك ديگرند: (... هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ...).[4] به اين طريق، هر كدام از زوجين لباس بودن براى يكديگر را از خود جدا مى كنند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. القاموس المحيط، ص 642.

[2]. الصحاح، ج 2، ص 934.

[3]. المصباح المنير، ج 1، ص 178.

[4]. سوره بقره، آيه 187.