احترام به انسان ها و کرامت دادن به همگان از اصول فکري حضرت آيت الله صانعي است. هيچ کس را نمي توان به خاطر مذهب، اعتقادات و باورهاي او نکوهش کرد و ارزش ها ذاتي و انساني او را زير سؤال برد. انسانيتِ انسان، خود داراي حرمت و کرامت است. و اسلام بر اين ارزش مهر تأييد نهاده است. وقتي که اسلام حق حيات را حتي براي گياهان به رسميت مي شناسد و کندن گياه را بدون دليل اجازه نمي دهد، طبيعي است که اين معنا را در عالي ترين درجه اش براي انسان ها قايل است و آنها را با همه ي خواسته ها و مرام ها و مسلک هايشان محترم و صاحب کرامت و ارزش مي داند. با اين نگاه هيچ کس نمي تواند اعتقادات خويش را مجوّز تعرّض به حقوق ديگران و تصرّف در شئون مادي، معنوي، فردي يا اجتماعي آنان بشمارد. جان، مال، عِرض و آبرو، آزادي و حقوق انساني همه ي انسان ها بايد مصون بماند و استثناها نيز امري فراگير و عام است و اعتقادات در آن نقشي ندارد. به عنوان مثال، اگر غيبت و تهمت نسبت به شيعيان جايز نيست، نسبت به ديگران نيز ـ چه مسلمان و چه غيرمسلمان ـ جايز نمي باشد و اگر مواردي استثنا شده باشد، نسبت به همه اين چنين است.

بنا به فتواي حضرت آيت الله صانعي:

«همه ي غيرمسلمان ها که عرضشان محترم است، مالشان نيز محترم است، چون اصل در مالکيت، احترام است هم چنان که در عِرض هم اصل بر احترام است».[82]

«]روايات[ کلمه ي ايمان و اسلام را آورده تا از درون آنها ضمانت اجرايي بهتر به وجود بياورد. آيا نه اين است که خداوند متعال فرمود: (يَا أَ يُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَوْفُواْ بِالْعُقُودِ)،[83] با اينکه همه ي فقها وفاي به عقود را براي همگان لازم دانسته و قيد (الَّذِينَ آمَنُواْ) را احترازي نگرفته اند».[84]

بنابراين، تمام انسان ها ـ چه مسلمان و چه غيرمسلمان ـ از جهت حرمت مال، جان، عِرض، ناموس و حقوقِ اجتماعي و انساني همانند و مساوي هستند.

بزرگاني چون شيخ طوسي،[85] محقق حلّي،[86] علامه حلّي،[87] شهيد اول[88] و محقّق کرکي[89] نيز مُثله، خيانت و به کار بردن حيله براي سرقت اموال کفّار را جايز ندانسته اند.