اين حديث که مورد استناد قايلين به قول ششم مي‌باشد، از نظر سند صحيحه است و لیکن برخي با ايجاد شبهه در سند حديث، آن را موثّقه دانسته و استدلال کرده‌اند که: در سند اين حديث ابان بن عثمان بجلّي قرار دارد، که هرچند ايشان از اصحاب اجماع هستند ولی به خاطر ناووسي[71] بودن، حديثِ منتهي به ايشان موثّقه محسوب مي‌گردد.

-----------------------
[71]. ناووسيّه، نام فرقه‌اي از شيعه است که بر امامت امام صادق7 توقّف کردند. پيرو مردي از روستاي «هيت» بوده‌اند که او را «ناووس» مي‌ناميدند، و بنا به قولي هم منسوب به دهکده‌اي به نام «ناووسه» از روستاي «هيت» بوده‌اند. آنان معتقد بوده‌اند که امام صادق7 وفات نيافته و نخواهد يافت، تا اينکه ظهور کند و کار امامتش غلبه يابد، و او همان امام قائم است.

ابن أثير در کتاب «لباب» در مورد «ناووسي» گفته است: اين نسبت، مربوط به طايفه‌اي از غلات شيعه است که آنان را «ناووسي» مي‌گفتند. آنها درباره‌ي وفات محمّد بن عليّ بن الحسين بن عليّ بن أبي طالب: که همان امام باقر است شک کرده‌اند و در انتظار او و جعفر بن محمّد8 به سر مي‌برند. در کتاب «ملل» شهرستاني آمده است که ابوحامد زوزني حکايت کرده است که فرقه ناووسي چنين مي‌پنداشتند که علي7 وفات يافته است و پيش از روز قيامت زمين از او شکافته خواهد شد، و آنگاه او جهان را سرشار از عدل و داد خواهد ساخت. نک: من لايحضره الفقيه (ترجمه) 6: 570.