اطلاق صله و موصول در آيه‌ی ﴿مِمَّا تَرَكْتُمْ﴾ و عدم تقييد آن به امثال ارض و عقار و ارض الدار و غیره دلالت بر عموميّت ارث زوجه از جميع اعيان زوج مي‌نماید؛ چرا که آيه در مقام بيان ارث زوجه و مقدار آن ـ همانند سایر ورثه ـ می‌باشد و ذکر خصوصيات ارثِ هر کدام از ورثه (دختران و پدر و مادر) و اينکه ارث پس از ادای دين و قرض است، شهادت روشن و آشکاري است که اگر خصوصیتی دیگر نیز ـ مانند عدم ارث زوجه از اموال غیر‌منقول زوج ـ وجود داشت، شارع مقدس آن را بیان می‌فرمود. 

بنابراین، آيه در مقام بيان، و داراي اطلاق است.
شاهد ديگر بر اين اطلاق، وحدت سياق در آيه مي‌باشد. به اين بيان که: هم‌چنانکه زوج از جميع ماترک زوجه ـ به تصريح آيه ـ ارث مي‌برد، زوجه نيز از جميع ماترک زوج، بدون استثنا هیچ چیزی؛ مثل زمین و غیره، ارث مي‌برد و اين وحدت سياق در عدم استثنا از ما ترک زوج و زوجه در ارث بردن از یکدیگر، و هم‌چنین عدم استثنا قسمتی از ما ترک در ارث بردن سایر ورثه از میّت‌، شهادت بر این اطلاق می‌باشد‌.
خلاصه آنکه: عموميّت به يکي از دو وجه قابل استدلال مي‌باشد: يکي ظهور و دیگری اطلاق و مستدِلّ هرکدام را که انتخاب کند دلالت بر مطلوب مي‌نمايد؛ چرا که هرکدام از ظهور آیه در عموم و یاعمومِ ناشی از اطلاق صله و موصول جزء حجت‌هاي معتبره در استدلال مي‌باشند.