(وَإِذَا بَلَغَ الاَْطْفَالُ مِنكُمُ الْحُلُمَ فَلْيَسْتَأْذِنُوا كَمَا اسْتَأْذَنَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ);

هنگامى كه اطفال شما به حلم [كه همان قابليّت براى فرزنددار شدن و قدرت توليد مثل و بارورى و بلوغ نكاح كه در آيه شش سوره نساء آمده بود، است ]رسيدند، بايد اجازه بگيرند; همان گونه كه پيشينيان از آنها هم اجازه مى گرفتند.

اين آيه همانند آيه سابق دلالت مى كند كه تا كودك به حُلم و احتلام نرسيده، مكلف و بالغ نيست و قدر متيقّن از آنچه براى حلم در دختران از جهت سنّ قرار داده شده همان سيزده سال است كه تقريب استدلالش گذشت. خلاصه، عموم و اطلاق اين دو آيه بر عدم بلوغ مگر با بلوغ حلم و نكاح دلالت مى كند; چه آن بلوغ با علم و اطمينان ثابت شود، چه با اماره معتبر. و در غير آن دو صورت، هر دو آيه به حكم اطلاق بر عدم بلوغ دلالت مى كنند.